Peru week 1

We beginnen weer opnieuw met tellen!! Mijn laatste vrijwilligerswerk die voorlopig op mijn lijstje staat: Peru. Dus hopelijk elke week een nieuwe blog en vele foto's. Hope you'll like it!!

De reis:

Afgelopen zondag was het zover. Na een paar weekjes weer in Nederland te zijn geweest was het tijd voor de volgende onderneming. Felix en Jan brachten me in de ochtend naar Schiphol, waar ik het vliegtuig naar Peru nam. Na een 13uur durende vlucht landde ik om 19u lokale tijd (01:00u NL tijd) in Lima waar ik 10uur moest wachten op mijn volgende vlucht. Of te wel, moeite doen om wakker te blijven maar vervolgens alsnog op de vloer in slaap vallen. Aangekomen in Cusco bracht Bram (organisator van Wayquis) mij naar de zorgboerderij (ik zal doordeweeks daar zijn en in het weekend naar een gastgezin in Cusco gaan). De totale reis heeft zo’n 30u geduurd. De eerste dag was dus even bij komen. Veel rusten, veel drinken en “cocaïne”-thee drinken. ...Jep gewoon cocaïne drinken, is ook veel beter voor je neus ;) Grapje. Het zijn blaadjes van de plant waar cocaïne van gemaakt wordt. Dat zou ervoor zorgen dat ik niet zo veel last van de hoogte zou hebben. Daarbij had ik medicatie gekregen die ik preventief moest slikken. Cusco zit op ongeveer 3500m hoogte en dat kan oedeemvorming veroorzaken. In dat geval moet men zo snel mogelijk dalen…. Al gaat dat best moeilijk aangezien heel Cusco hoog ligt en ik niet in de gelegenheid zou zijn af te dalen. Maar gelukkig heb ik er geen last van gehad. Het enige wat ik merkte is dat ik bij inspanning zuurstof te kort heb (nog steeds) Of te wel, enorm snel uitgeput!!

De eerste paar dagen op de zorgboerderij:

Ik heb nog niet veel gedaan. Of eigenlijk niets. Volgende week ga ik kijken bij welke projecten ik eventueel zou kunnen helpen. Wel heb ik al wat Spaanse les gehad. Wat blijkt: ik kan er geen zak van. Of te wel nog veel leren, veel oefenen en veel gesprekken afluisteren. Hopelijk ken ik aan het einde van de ritde basis.

De accommodatie is prima. Zeker na Uganda is dit een heerlijk plekje. Het enige waar ik me overheen moet zetten is mijn smetvrees. Beneden is de “kaasfabriek” dus daar stinkt het enorm. en guess what, daar slaap ik. Maar gelukkig houd de deur naar mijn kamer de lucht redelijk goed tegen en heb ik er niet zo'n last van. Ook loopt er een kat, die volgens mij een beetje ziek is, rond, zit op de eettafel, niest op mijn kleren, klimt op mij en wist mijn laptop instellingen te verknoeien zodat het scherm op zijn kop stond etc. De WC is de tweede dag van mijn verblijf verstopt geraakt en vanwege een andere manier van bouwen is dit niet simpel op te lossen. Maar de top puntjes: een gloeiend hete douche, super mooi uitzicht, heerlijk rustige omgeving, een lekker bed en goed eten. En eindelijk wordt het hier iets warmer. Elke dag is er nog regen en loop ik rond in trui, vest en jack. Maar sinds twee dagen komt in de middag het zonnetje even door.Blijkbaar verbrand ik nu (3500m dichter bij de zon) nog sneller!!! Ik heb maar even in de zon gestaan, het voelde niet eens zo gloeiend heet….maar ik ben al weer zo rood als een kreeft.

Donderdag was ik even op pad en samen met Bram gingen we in het donker terug. Het laatste stukje deden we met de TucTuc. Bram, ik en een dronken oude man zaten tegen elkaar gepropt terwijl de man enthousiast over mij heen leunde om verhalen aan Bram te vertellen. Ik hoopte maar dat hij niet moest kotsen. Gelukkig moest hij er iets eerder uit dan wij. Maar OMG hij wilde een hand!! Uit beleefdheid gaf ik een vluchtig, flauw handje zodat ik hem zo kortmogelijk hoefde aan te raken (hihi zo klinkt het eigenlijk best erg, maar hij was echt ladder zat en zwaar onhygiënisch!). Terwijl wij verder reden verloor het raampje rechts van mij een deel. Het was niet eens hobbelig maar toch, uit het niets, was zeker 1/3 deel van het raampje af gevlogen.

Vrijdag was het plan om bij een school Engelse les te gaan geven. Of in elk geval te kijken of ik daar kon helpen. Maar toen we daar aankwamen was er niemand. Geen leerlingen, geen docent, nada. Dan maar een mooie wandeling maken naar een dorpje in de buurt. Begin van de middag werd ik in een taxi gezet en naar Cusco gestuurd. Daar zou iemand van het gastgezin mij ophalen waar de taxi mij zou droppen. Bij het gastgezin verblijven op het moment één Amerikaanse, één Belgische en één Nederlandse vrijwilligers. Best gezellig dus. Na de lunch maakte ik met Flora (de Belgische) een wandeling naar het Historische deel van het centrum en terug. Helaas begon op het moment dat we de deur achter ons dicht trokken te regenen. Maar dat mocht de pret niet bederven. Een goede wandeling en eindelijk de mogelijkheid om te pinnen. De rest van de avond heb ik me rustig gehouden en nog even kunnen chatten met mensen van huis. Btw, elk weekend zal ik internet hebben!! Jeej.

The End

De laatste blog die ik geplaatst heb eindigde met mijn verblijf in Garuga. Inmiddels ben ik al weer een week terug in Nederland. Maar ik zal nog een klein verhaaltje schrijven over mijn terugreis en aankomst. Niemand wist namelijk wanneer ik terug kwam.

Maandag, mijn laatste dag in Uganda, pakte ik mijn spullen en bracht Maarten mij naar het vliegveld. Onderweg stopte we nog bij een kennis van hem die een leuk, klein souvenirswinkeltje had. En ookal zat mijn backpack over het maximale gewicht, een kleinigheidje paste er nog wel in. Bovendien wegen ze meestal niet hoeveel je handbagage is. Wel je koffer. En dat was ook waar ik een beetje bang voor was. Met een luggage-weegschaaltje had ik bij het inpakken al wel gezien dat het nog net niet de maximale 30Kg had gehaald maar de koffer voelde zo zwaar dat ik bang was dat het weegschaaltje niet zo accuraat was. Dus toen ik, na een uur in de rij te hebben gestaan voor het inchecken, mijn bagage op de band legde en het schermpje waar de kilogrammen komen te staan begon te knipperen hoopte ik maar dat ik er niet te veel in had zitten. Het weegschaaltje had de juiste hoeveelheid kilo's aan gegeven! De rest van de vlucht was niet zo spannen. Ik had goede zit plekken en kon leuke films kijken. De stop in Dubai was lang (van 21:30 tot 08:30). Genoeg tijd om rond te lopen, een soepje te nemen door wild vreemde op de foto gevraagd te worden en meerdere mislukte pogingen tot slapen te doen. De vlucht van Dubai naar Amsterdam was wat wilder. Enorm veel turbulentie, we werden meerdere malen voor een lange periode letterlijk door elkaar geschud. Ik heb niet heel veel ervaring met vliegen en hoopte dus maar dat dit 'normaal' was. Ik zat naast gezellige mensen die het gelukkig niet erg vonden dat ik in de 7,5uur durende vlucht ze steeds moest laten opstaan door mijn erg kleine blaas. Aangekomen in Amsterdam stond Jan mij op te wachten.

Op naar de Reeshof. Ik was maar kort in mijn huis: even mijn koffer droppen en dan richting Felix. We hadden een plannetje gesmeden. Felix dacht met Jan een avondje te gaan uiteten en had daarvoor zijn werk afgezegd. Maar terwijl Jan Felix binnen bezig hield deed Yvonne (Felix' moeder) de deur voor mij open zodat ik naar boven kon sneaken. Ik had via whatsapp al contact met Felix. Dus toen zij met z'n alle beneden gezellig zater te praten ontving hij een foto van mij in zijn kamer. Felix dacht eerst dat het een grapje was... Maar deze vlechtjes had ik pas net... dus die foto, die moet nu dan toch genomen zijn? "...ik ga even naar boven", zei Felix voorzichtig. SURPRISE!!!

Die avond nam Felix me mee naar het restaurand waar hij eigenlijk met Jan zou gaan uiteten. Uiteraard was het een super leuke avond geweest. Maar de volgende keer komt hij me toch ook ophalen op het vliegveld ;)

De reis in Oeganda zit er op. Het was een geweldige ervaring. Mensen vroegen mij vaak wat ik nou van Oeganda vond... En daar kon ik in het begin absoluut geen goed antwoord op geven. 'Wat vind ik nou eigenlijk van Oeganda?'. Maar nu wel: Het is een schitterend land. Het heeft een diversiteit aan bijzondere vogels en vele groene planten. De mensen zijn er zeer behulpzaam en vriendelijk. Ondanks de armoede kan je altijd op je vrienden rekenen. En ze zijn je dankbaar met elk klein gebaar. Maar door de corruptie lijden ze veel. Kansen die ze krijgen worden gelijk weer afgenomen. Maar ze geven niet op. Ze blijven er het beste van maken en ze roeien met de riemen die ze hebben. Ik ben blij dat ik heb mogen zien hoe zij leven.

Week 12: Laatste dagen in Mukono & Kerst

De laatste paar dagen in Mukono. De laatste paar dagen werken. De laatste paar dagen bij Ken en Deanna. En tevens de week van Kerstmis.

Dinsdag kwam Francis, directeur van de blindenschool, langs met de nieuw gekochte typemachine. Hij bedankte mij hartelijk. Stichting Vivant: hij is jullie erg dankbaar dat jullie dit voor de school konden financieren. De kinderen hebben nu voldoende papier voor het komende school jaar.

Woensdag, mijn laatste dag op het ziekenhuis. Eindelijk werd de röntgencassette gebracht. Maar met de kwaliteitstest bleek er iets fout te zijn. De snelheid was aan één zijde langzamer dan de rest van de cassette. Dit zorgde ervoor dat die kant onderbelicht wordt. Dit was onze laatste en enige kans op een vervangende cassette. Ik stelde me op als proefpersoon. We maakte een foto van mijn heupen om te zien wat voor invloed het heeft op patiënten. Ze vonden de foto’s goed genoeg en we namen de cassette dus.

Deze week verbleef ik bij een collegaatje uit the theatre. Van woensdag of donderdag was mijn laatste nacht daar. Donderdag kreeg ik een luxe typisch Afrikaans ontbijt: Chapate, bakbananen en sweetpotato’s. In de middag ging ik met dat collegaatje en Deanna naar Kampala om de laatste kerstinkopen te doen. Klaar met shoppen, vertrokken we naar Acaciamall waar we wat te eten namen… ‘zonder chili’ had ik besteld. Maar mijn mond stond in brand. Ik kon het eten niet opeten zonder een halve ketchupfles er overheen te legen. Zodra een ander collegaatje vanuit het ziekenhuis naar Acaciamall was gekomen vertrokken we met z’n 4^e naar de bioscoop. Starwars it is! (mijn eerste film van StartWars). Toen we terug naar Mukono gingen was het inmiddels al 21u. Het was zo druk op de weg, omdat iedereen naar de familie in de dorpjes ging, dat de matatu besloot een sluiproute te nemen. En we kwamen vast te zitten. Hoe hard we ook reden, hoe lang de aanloop ook was, de wielen kregen geen grip op de weg. Een rij auto’s had ons gevolgd dus we konden niet omdraaien. Naast me zat iemand te bidden dat het goed zou komen en achter me zaten alle mensen te bouncen zodat het de matatu lukte om de helling alsnog op te gaan. Jeej!! Maar omdat we een sluiproute hadden genomen kon de matatu ons niet meer afzetten waar we eigenlijk afgezet moesten worden. We liepen dat stuk dan maar. Na een stuk gelopen te hebben werd er getoeterd. Vrouwen in de auto riepen dat we in moesten stappen. Ze reden uit de file en wachtten tot wij kwamen. Uit nieuwsgierigheid wilden we weten wie het waren. Heel toevallig was het een kennis van Deanna en de moeder en zusjes van het collegaatje waar ik deze week verbleef. Terwijl ze ons via een andere weg thuis afzetten verboden ze ons om via de weg die we aan het lopen waren ooit nog naar huis ge lopen in het donker. “Die is veel te gevaarlijk!!” Hadden wij geluk dat ze ons tegen kwamen, herkenden en een lift naar de voordeur aanboden.

Vrijdag, 1^e kerstdag, begon met een kerst-mis in de kerk. Waar Ken een vers uit de bijbel voorlas en een afscheidswoordje voor me hield. Ik moest naar voren komen waarbij ze mij bedankten voor de gezelligheid en waar iedereen aan God vroeg om mij een veilige reis te bezorgen. In de middag ging ik nog even langs mijn vorige gastgezin. Ze waren alleen vergeten dat ik zou komen. Dus na lunch en een spelletje vertrok ik richting het ziekenhuis. Daar maakte ik gebruik van de Wifi zodat ik met mijn familie thuis kon Skypen. Helaas was de verbinding daar te slecht voor. Maar een WhatsApp-call kon nog wel.

Eenmaal thuis bij Ken en Deanna was hun kerst viering afgelopen. Ze hadden nog wel wat eten voor mij bewaard. Op onze laatste avond samen speelde we voor de laatste keer een spelletje Skip-Bo.

Zaterdag ochtend moest ik dan toch echt afscheid nemen. Het was een dubbel gevoel natuurlijk. Maar we hebben beloofd om in contact te blijven. In de middag kwam ik aan bij Maarten en Willemien in Garuga. Voor tweede kerstdag was er een lekker diner geregeld. Maar niet te veel want het echte kerstdiner wordt bewaard voor zondag (3^e kerstdag ;) )

Zondag bezocht ik de Botanical Garden waar de opnames van de Tarzan film zijn gemaakt. Ik werd daar nog achtervolgd door een onbetrouwbaar persoon (iemand had me voor hem gewaarschuwd maar ik kwam moeilijk van m af). Uiteindelijk was hij me kwijt geraakt in het regenwoud. Een ander iemand bood aan om mij rond te leiden. Hij hoefde er niets voor. Ik twijfelde maar na een korte kennismaking dacht ik dat het geen kwaad kon. Hij heeft me alles in de garden laten zien en kon er ook interessante dingen over vertellen. En het meest fijne, omdat ik niet meer alleen was werd ik ook door niemand meer nagestaard en gevolgd. In de middag vonden de voorbereidingen van het eten plaats. Het maakte dan ook niet zo veel uit dat het regende, onweerde en waaiden. Met het Nederlands eten, de Nederlandse 3^e kerstdag, alleen maar Nederlanders in het huis en het Nederlandse weer zou je bijna zeggen dat ik gewoon in Nederland ben ;).

Urganden Christmas:

Een aantal vroegen zich af hoe kerstmis door Oegandezen gevierd wordt. En of het überhaupt wel gevierd wordt? Ja, het wordt gevierd .Maar niet zo groots als wij gewend zijn. Op de ene lek zie je meer van de kerstsfeer dan op de andere plek. De grote supermarkten, zoals in Kampala, hebben zelfs meer slingers hangen dan in Nederland. En in de shoppingmalls worden door kinderkoren optredens gegeven. Het en der hoor je wat kerstliedjes op de radio’s of in de matatu’s. Veel mensen gaan terug naar the village om kest bij hun familie door te brengen. Kerstavond doen ze niet aan, net als tweede kerstdag. Maar onze 1^e kerstdag, voor hun christmasday, staat in het teken van eten. ’s Avond worden er in hotels en op terrassen feest gevierd en optredens verzorgd. Dit alles wordt door de rijke gevierd. De armere komen bij elkaar en nemen daar genoegen mee.

Week 11

Naast werken op het ziekenhuis, ben ik langs gegaan bij BPJSchool om de bouw van de keuken te bezichtigen, heb ik samen met Ken en Deanna een avond wandeling door de stad gemaakt en hebben Paul en ik alles geprobeerd om een Xray cassette te kunnen bestellen. Alle voorgaande opties zeiden dat ze de juiste cassette hadden maar bleken vervolgens niets te kunnen leveren. Het is nog altijd de vraag of het gaat lukken. Vandaag zou de cassette op het ziekenhuis worden afgeleverd. En met geluk gebeurd dat ook. Dan moeten we de cassette testen en als dat goed gaat, dan hebben we eindelijk een nieuwe cassette kunnen doneren aan het ziekenhuis.

Ook ben ik deze week naar Kateete gegaan. Pet de Child zit daar en doet verschillende projecten. Mijn bedoeling was om daar te helpen met bouwen, maar in plaats daarvan zijn we langs elderly needed gegaan om te zien hoe ze leven en hoe ze geholpen kunnen worden. Veel mensen wonen nog net tussen 4 muren, de meeste slapen op de grond en als er al iemand is die voor ze zorgt is dat meestal een klein kind van 16- jaar. We zijn ook langs iemand geweest dien eens een onderdak heeft, maar alleen iets wat lijkt op een wigwam van hout, met net genoeg ruimten om in te slapen. Hij leeft hier zonder hulp van iemand en zonder dieren waar hij van kan leven. Ondanks dat ik een duidelijk beeld dacht te hebben van de armoede had ik niet gedacht dat ik deze manier van leven zou zien. Later de week heb ik over de bezochten huishouden een verslag geschreven zodat Pet the Child hier binnenkort een project van kan maken en kan beginnen met geld inzamelen.

Behalve bezoekjes aan de 12 huishouden, heb ik een klein vissersdorpje bezocht waar kinderen elastiekten (ik denk dat de maiden dat nog wel kunnen herinneren van de basisschool), werd ik aangevallen door moeder kip omdat ik te dichtbij haar kuiken kwam en heb ik in een vissersbootje een boottocht over Lake Victoria gemaakt, heb ik gezoen hoe ze alcohol van bananan maken, waar mensen hun water vandaan halen (dit is van een van de proecten van Webale foundation) en ben ik naar een watersource van Lake Victoria gebracht. Dit zag eruit als een sprookje… met een gigantisch spiderhome dat van een, waarschijnlijk erg grote, spin was (1,5x1x3meter). Tot slot heb ik de sunset bekeken vanaf het puntje van een rots. Ik voelde me net de monkey uit de lionking. Na twee overnachtingen ging ik weer terug naar Mukono. Het zijn nog maar een paar dagen dat ik bij Ken en Deanna zal verblijven, en het is veel te gezellig om dat aantal nog kleiner te maken.

Zondag begon met een kerkdienst dat speciaal als voorbereiding van de kerst een special deed waarbij de kinderen zongen en dansten. Daarna ben ik naar de kapper gegaan. Bij de foto’s zie je het resultaat van non-stop 5,5 uur in de kappersstoel.

Van hot naar her en lost

Ik ben overal en nergens geweest dus ik waarschuw alvast: het wordt een lange blog.

Te beginnen met vorig weekend. Op zaterdag was er een introductie van de dochter van een kennis van Ken en Deanna. En voordat ik vertel hoe dat was zal ik eerst uitleggen wat een introductie is. Wanneer een koppel wilt gaan trouwen vindt er eerst een introductie plaats. Je kan het vertalen als een verlovingsparty of zo. De families van het paar worden als het waren aan elkaar voor gesteld en de vrouw is vanaf dat moment wordt de vrouw ook ‘gekocht’ door de familie van de man. Vooraf gaand aan de introductie gaat de man met de vader van de vrouw rond de tafel zitten om te onderhandelen over de prijs. Wanneer ze het eens zijn met elkaar moet de familie van de man alles inzamelen en zal dit overhandigd worden tijdens de introductie. De introductie is zo belangrijk dat wanneer het koppel besluit niet te trouwen er alsnog een rechtbank tussen moet zitten om de ‘scheiding’ officieel te maken.

Ken ging in pak en Deanna en ik in een traditionele jurk, gomesi. Ik kon de jurk van iemand lenen en met twee Oegandese vrouwen werd ik in de jurk geholpen. Normaal heb je er nog tig laagjes onderaan om je kont groter te laten lijken… Ik hielt het bij een short zodat ze in elk geval mijn ondergoed niet konden zien. Toen we aankwamen bij de feestlocatie werd er door iedereen naar ons gejoeld: “Ayayayay!!”. Volgens hen zagen we er “smart” uit. Hihi. Zodra de familie van de man aan de ene kant, de familie van de vrouw aan de andere kant en de kennissen van beide er tussen in klaar zaten begon de introductie met muziek. In groepjes werden de vriendinnen, vrouwelijke familieleden, vrienden en mannelijke familieleden al dansend naar voren gehaald en konden zij een gift van de vader van de man in ontvangst nemen. Daarna was er een pause waarin iedereen te eten kreeg. Typisch Oegandees eten: Matoke, Posho, gekruiden rijst, witte rijst, geit, kip, G-nut saus, Chapate en wat groenten. En voor de special guests ook een surprise food in bananenbladen gevouwen (gosh dat stonk naar kots!). Nadat ieder zijn buikje rond had gegeten ging de ceremonie verder. Het koppel werd toe gesproken, er werden verhalen verteld en gebeden gedaan. Helaas allemaal in Luganda. Gevolgd door de overhandiging van de vrouw. Waarna de cadeaus werden gebracht. Rijen met mensen kwamen met cadeaus. Van manden met kleding tot koffers, van dozen rijst tot een eettafel. En na een klein optreden van een klein meisje konden de cadeaus naar binnen worden gebracht. Tegen die tijd werd het donker en gingen de sfeer lichten aan. Het moment om bij de vrouw de ring aan te doen en cake uit te delen. De introductie werd afgesloten door gedans. Om een idee van tijd te geven: we arriveerde om 11, uiteindelijk startten de introductie om 14, lunch rond 17 en we vertrokken om 20.

Zondag zou mijn relax dag zijn. Gerbrand, een NL’er die me ooit een lift naar Mukono had gegeven vroeg of ik zin had om mee te gaan sporten en/of zwemmen. SURE!! Geen idee waar hij heen wou, maar heel toevallig stond deze locatie nog op mijn ‘wanna go to’- list: Munyonyo!! Een heerlijk relax resort. Dus na even gesport te hebben, gekeken en gechat at the squashbanen gingen we even uit zweten in het stoombad en afkoelen in het zwembad om vervolgens lichtelijk te verbranden tijdens het zonnen.

Maandag was het tijd om naar Jinja te gaan. Daar zou ik bij Arise&Shine gaan helpen en kon ik in een vrijwilligershuis blijven waar ik eerder ook al eens was geweest. Het was er totaal anders. Ik moest even mijn ‘smetvrees’ proberen te negeren met al die kinderen om mij heen. Arise&Shine is een soort weeshuis voor baby’s en kleine kinderen. Sommige kunnen nadat ze kunnen lopen, zindelijk zijn en praten terug naar hun eigen ouders, anderen wachten tot ze geadopteerd worden. Veel van de kinderen daar hadden een beperking. Lichtelijk of zwaar, sommige zelfs een dubbele beperking. Dus ook veel gekwijl, gespuug en geplas. Maar nadat ik de uitwasbare luiers had verschoond, een baby voedsel had gegeven en al een paar keer onder de slijm zat raakte ik ietsjes gewend. Met een kind op mijn schoot de andere naast me, een hangend aan mijn benen, een leunend tegen mijn zij, nog een trekkend aan mijn rok en de laatste achter me aan het spelen met mijn haar… kon ik stiekem wel een beetje genieten. Zolang er geen ging huilen natuurlijk. Er was ook een nieuw baby’tje gekomen. Een véél te vroeg geboren baby. Haar tweeling broertje had het niet overleefd maar zij redde de reis naar het babyhome. Speciaal voor haar was er een couveuse aangeschaft maar het bleef spannend aangezien de elektriciteit uit bleef vallen en de generator niet werken. Naast het helpen bij het babyhome ben ik ook even de stad in gegaan. Veel toeristischer dan de andere stadjes en dorpjes die ik gezien heb. Erg gezellig en leuk om doorheen te lopen. ’s Avonds lekker filmpjes kijken, pannenkoeken bakken en mens-erger-je-niet spelen.

Voor een paar dagen had ik geen internet. Ik merkte dat ik daardoor veel meer in mijn hoofd bezig was met Oeganda en minder zat te stressen om problemen thuis. Maar toen kwam het. Een gemist telefoontje van een onbekend nummer dat ik niet meer terug kon bellen. Een sms van Krista met de vraag waar ik was en na mijn antwoord niets meer van haar hoorde. Een paar uur later een telefoontje van het hoofd van het ziekenhuis in Mukono waar ik was. Waar ik PRECIES was. En dat ik nodig was op het ziekenhuis omdat mensen mij zoeken. Maar dat hij de Bischop op de hoogte zal stellen dat ik gevonden ben zodat hij niet meer voor mij hoeft te zoeken. Waarnaeensms van Deanna: “Please contact me or check your facebook messages”. Aan de telefoon vertelde ze mij dat Krista en Jan haar hadden gebeld omdat ik zoek was. En vervolgens een sms van Felix met de vraag of ik iets van me kon laten horen. De ambassade was ook al op de hoogte gesteld van mijn ‘vermissing’. En ik zat daar in Jinja met een stel meiden en baby’s me te vermaken in het zonnetje. Hihi. En heel ironisch, toen ik donderdag richting Mukono vertrok ging ik te voet over De Nijl waar ik helaas het bord ‘verboden te fotograferen’ niet had gezien en dus werd aangehouden. Mee genomen van de weg af en door 5 man in politie/legerachtige uniform werd omsingeld die mijn telefoon afpakte en dreigde me mee te nemen, op te sluiten en voor de rechter te slepen omdat ik een foto maakte. Woeps… Maar als ik 50.000 UGX betaalde mocht ik gaan. Gelukkig mocht ik nog wel 5.000 UGX houden om de matatu naar huis te kunnen nemen.

En vrijdag ging ik met Ken en Deanna naar Kampala. Even shoppen en daarna zetten ze mij af bij Lise waar ik het weekend verbleef. In de avond gingen we naar een BBQ-party. Het was er super sfeer vol en we bleven tot laat in de avond. De volgende dag moest ik echter vroeg op omdat ik 1uur moest lopen voordat ik op de afgesproken plek was, waar ik om 09:00u moest zijn. Daar wachtten de directeur van de blindenschool met zijn driver en begeleidster op mij. Samen gingen we braillepapier kopen. De helft van het sponsorgeld zou aan papier worden uit besteed en van het overige bedrag kon een (braille-)typemachine worden gekocht. Dit laatste moest overigens een andere keer gebeuren. Bij de shop aangekomen moest eerst goed onderhandeld worden. En dat gaat nu eenmaal wat lastiger als je een blanke bij je hebt. Maar uiteindelijk waren we het eens over de prijs. Het papier werd verzameld maar moest daarna naar de buren worden gebracht. Hun papercutter was kapot. De buren zaten in een gebouwmet een stempelaar, drukker en nog veel meer, bij elkaar. De maten werden doorgenomen en het snijden kon beginnen. Daarna moest het papier weer verplaatst worden zodat deze ingepakt konden worden om de pakketten weer naar de auto te sjouwen. Het duurde erg lang dus ging ik rond snuffelen tussen alle werkers. Erg interessant! Maar ik was eerder klaar met alles bekijken en overal vragen te stellen dan dat het papier gesneden was. Dus kon ik nog even helpen met de al op maat gemaakte stapels vellen te verkassen naar de plek waar ze ingepakt werden. Dit vonden ze daar een hele happening. Overal werden foto’s gemaakt en iedereen maakte ruimte voor me zodat ik makkelijk van A naar B kon. Na 2 uur waren we klaar en konden we naar huis. Ik werd bij Garden City afgezet waar ik Kerst inkopen kon doen voor Ken en Deanna. (Ssst verassing). Vanuit daar liep ik langs “Brood”, een bakker met Nederlandse lekkernijen en brood, Oasis-shopping mall en zo terug naar Lise. Een aardig rondje lopen. Om 14u was ik terug en plofte ik neer op de bank waar ik niet meer vanaf kwam. De eerste film die ik keek was een kerstfilm. Dit weekend is de kerstsfeer bij mij wel naar boven gekomen! ’s Avonds laat kwamen Lise en Jesper thuis van hun X-mas viering en niet veel later vertrokken we allemaal naar bed. Zondag kwamen er een groep mensen bij Lise lunchen. Een van de gasten was heel toevallig Maureen. Zij is de oprichter van Mindset. Een van de projecten binnen Mindset isMemoryBooks. En dat is een van de projecten die Stichting Vivant steunt. Het was dus erg interessant om haar nog even te mogen ontmoeten. Na de laten en heerlijk uitgebreide lunch… waar ik kokosrasp aanzag voor kaasrasp en daardoor mijn salade had verpest maar het niet onbeleefd kon laten staan… brachten een aantal van de gasten mij naar Jinjaroad waar ik de matatu naar Ken en Deanna kon nemen.

Ondanks dat ik erg moe was had ik nog genoeg energie om ze een kaartspel te leren en eens te kijken hoe zwaar mijn koffer met al mijn bagage inmiddels is... en ik denk dat ik eens goed moet kijken naar dingen die ik kan achterlaten. Want het wordt zo krap aan met de kilo’s.

Week 9

Inmiddels ben ik al helemaal gesetteld bij Ken en Deanna. En terwijl ik dacht daar 2 weken te kunnen blijven en dus allerlei couchsurf-plekken had geregeld voor de komende paar weken, gingen zij ervan uit dat ik de rest van mijn tijd bij hun zou wonen. Dus een aantal plekjes heb ik inmiddels afgezegd en een aantal heb ik ingekort. Want het is super leuk om overal heen te gaan en niet te weten hoe je de volgende nacht precies zal doorbrengen, maar het is ook fijn om een betrouwbaar thuis te hebben waarbij ik ook gewoon op het ziekenhuis kan blijven werken.

Wat heb ik de afgelopen tijd gedaan…

Op het ziekenhuis ben ik inmiddels al zelfstandig gaan werken mbt X-ray. Ik controleer de patiënt, bepaal welke foto’s gemaakt moeten worden, maak het juiste formaat film, kies de juiste parameters uit en na het ontwikkelen van de foto’s maak ik een report. En wanneer het niet om een standaard Chest of simpele fractuur gaat zal ik de radioloog ook een kijkje laten nemen voordat ik het door mij gemaakte rapport aan de patiënt mee geef. Maar afgelopen week was het ontwikkelen van de films een beetje lastiger. De dark-room was namelijk echt dark. Het licht had het begeven dus met het licht van het scherm van een mobieltje (dat na een paar minuten uit gaat) in een rode beker afgedekt met een handdoek moesten de foto’s groot en deels op gevoel in de devolleper worden gehouden. Maar dat ging nog aardig goed ook. Geen één keer was de foto de donker of te licht geworden (Whoop whoop!).

Met de echo’s ben ik veel vooruit gegaan. Aan de kleuren en formaat van de abdominalorgans kan ik al zien of er iets mis is of niet. Daarnaast herken ik ook verschillende soorten massa’s en andere simpele pathologiën. Maar meestal hebben de patiënten geen (zichtbare) afwijkingen op de echo’s. Daarnaast kan ik de obstetrics zelfstandig en herken ik ook steeds meer pathologiëen die in een vroeg stadium van de zwangerschap voor kunnen komen. Ook simpele niet-zwangerschaps-gerelateerde pathologiëen herken ik. Alleen is het nog moeilijk om deze goed in beeld te krijgen… ik druk de probe niet hard genoeg in de patiënt. De radioloog hoeft dan regelmatig niet meer na mij te scannen. Hij kijkt mee met wat ik in beeld breng en opmeet en gebruikt dat om een rapport te schrijven (obstetrics kan ik zelf rapporteren).

Of te wel, ik ben tevreden met mijn vooruitgang hier.

Thuis heb ik geleerd hoe ik heel lekkere, ongezonde snoepjes kan maken!! Daarnaast heb ik ook veel ideetjes voor recepten op gedaan die wat gezonder zijn ;). Dus nu weet ik hoe lekker de Oegandese keuken is en hoe de Amerikaanse eruit ziet. Nom nom. Daarnaast hebben ze mij leuke spelletjes geleerd. We zitten regelmatig met de 3 nations rond de tafel om te dobbelstenen of om te kaarten. En als ik even niets te doen heb oefen ik op het keyboard wat liedjes. So yeah… ik kom mijn tijd wel door!

Oh en niet te vergeten, het straatkatje dat zo goed als op hun erf woont was zwanger. Ze heeft twee dagen geleden 2 kittens gekregen en de volgende dag vond ze er eentje wel smakelijk uit zien… Er zijn nu 1 heel en 1 hoofdje kitten over. Smakelijk :P :'(. Niet echt het juiste voorbeeld van een goede opvoeding.

En wat de projecten betreft, hebben ik met een al het cement gehaald en met dank aan een andere donatie starten ze volgende week al met het bouwen van de keuken! Een ander project heeft hun donatie binnen en is al in volle gang om het project te starten. Volgend weekend ga ik op stap om het braille papier te halen voor de blindenschool en de donatie te overhandigen aan MB-projects. Ik heb wel gemerkt dat ik het super leuk vind om projecten te bezoeken en hun verhalen te horen om vervolgens te zoeken naar mogelijke hulpmiddelen!

Muggen!!!

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten kunnen de muggen in Oeganda Malaria bij zich dragen en je besmetten wanneer ze je bloed opzuigen. Ter preventie slik ik dus dagelijks Malarone. Dit moet steeds op hetzelfde tijdstip en het liefst met een vettige maaltijd zodat je maag de medicatie een beetje kan verdragen. Het is nogal onduidelijk hoe belangrijk preventie medicatie nu precies is, maar de ziekenhuizen liggen vol met mensen die Malaria hebben en al mijn collega’s krijgen om de beurt een infuus om de Malaria in hun lichaam te bestrijden… wat soms nog wel een lastiger is dan anders.

Hoe dan ook wil ik natuurlijk proberen om niet met Malaria besmet te worden. Dus heel braaf slik ik elke dag mijn pil. En om dit goed bij te houden heb ik elke pil gedateerd, zodat ik precies kan zien welke pil ik wanneer moet nemen en zie ik gelijk wanneer ik een pil ben vergeten en voorkom ik dat ik een dubbele dosis neem.

Dat ging allemaal redelijk goed, tot een paar weken geleden. Ik ben in 1,5 week tijd al 3 keer mijn pil vergeten… wordt steeds luier met het sprayen van anti-muggenspray en vind ik het veel te warm om mijn voeten, enkels, armen en hals te bedekken. Ik slaap wel nog onder een muskieten net maar die is niet altijd goed gesloten. Daarnaast weet ik dat de muggen mijn bloed heerlijk vinden en ben ik dus vaak zat gestoken (malaria muggen steken alleen maar tussen zonsondergang en zonsopgang). Het werd dan ook wel een beetje verdacht toen ik duizelingen kreeg, me steeds vermoeider voelde, de hoofdpijn erger werd en ook langer aanhield en soms uit het niets het zweet op m’n hoofd stond.

Dus de laatste paar dagen was het even goed opletten dat ik mijn Malarone weer consequent ga slikken en de klachten afnemen. De duizelingen zijn inmiddels afgenomen en ik krijg steeds meer energie, ook is de zware hoofdpijn niet meer van zo’n lange duur.

Over de muggenbeten gesproken, ik ben inmiddels al een expert:
- Je hebt muggen waarvan je geen bulten krijgt maar een blaasje. Deze jeuken ontiegelijk erg maar als je het blaasje kapot maakt kan je het gif eruit zuigen en is de jeuk over.
- Er zijn ook muggenbulten die een tintelende jeuk veroorzaken en waarvan je een klein schijfje krijgt dat onmogelijk is om het gif uit gezogen te krijgen. De jeuk is na 1 dag over.
- Dan heb je nog muggen die geen blaasje maar ook niet echt een bult veroorzaken, alleen een rode tintelende plek. Deze tinteling is zo erg dat je er gewoon niet van kan slapen en houd veel te veel nachten aan! Ook bij deze is het onmogelijk om het gif eruit te zuigen.
- Tot slot de ergste, deze beginnen met een klein bultje die niet jeukt maar na een paar uur wordt en een opgezwollen plek welke zo erg jeukt dat ik krap tot ik er bloeduitstortingen van krijg… waarna het niet abnormaal is dat de diameter van de zwelling 15 tot 20 cm wordt (misschien dat ik voor deze mug allergisch ben)

Druk, druk, druk! Met goed resultaat

In mijn vorige blog schreef ik dat ik druk bezig was met en bezoeken van projecten en de juiste informatie verzamelen zodat ik een request kon indienen bij Stichting Vivant. Gisteren avond hebben alle leden van deze Stichting een bijeenkomst gehad en besloten om alle een bijdrage te leveren!!!

Dus:

- Weebalefoundation krijgt support om meer schoonwatertappen te plaatsen,

- Bright Parents Junior School (voor de arme kinderen) krijgt hulp voor het bouwen van een keuken voor de 130 and counting boarding kids,

- Salaam school voor blinden krijgt Braillepapier voor het komende school jaar,

- Memory books krijgt hulp voor hun projecten en

- het ziekenhuis waar ik in werk krijgt een nieuwe röntgencassette!!

De komende dagen zal ik met al deze projecten contact opnemen om ze het goede nieuws te vertellen en om de inkopen te gaan doen.

Afgelopen dinsdag, eergisteren, ben ik verhuisd. Ken en Deanna konden mij voor de komende paar dagen wel onderdak bieden. Het is er erg gezellig. Ik leer door alle gesprekken ook nog veel van Amerika en krijg leuke weetjes te horen over Uganda. Ze zijn al vaak hier op bezoek geweest en hebben sinds kort hier een huis gebouwd. Daarnaast kunnen ze super koken dus kom ik terug met wat Oegandese maar ook Amerikaanse recepten. En ’s avonds, na mijn hete douche, spelen we spelletjes, kletsen we nog meer of zitten we lekker op de bank te rusten. Ze wonen wel iets verder van het ziekenhuis. Ik loop er 1 uur op om van hun voordeur naar de röntgenkamer te gaan. Maar hé, ik ben 40+ km per dag gewend toch ;). Grapje. Maar ik vind het goed te doen. Zo kom ik tenminste een beetje meer in beweging. Ik mis de sportschool wel hoor.

Oh en ik heb geluk!!! Want heel toevallig, is het vandaag Thanksgiving, en Ken en Deanna vieren dit natuurlijk. Ik had sowieso niet gedacht dat ik ooit Thanksgiving zou vieren, laat staan in Oeganda.

Sommige weten het verhaal al, maar voor degenen die dat nog niet wisten:
Van het weekend kwamen Krista en ik een meisje tegen dat al 10 maanden zwanger was en waarvan de baby maar niet wilde komen. Ze heeft geen familie en is ‘mentaly ill’, net als haar overleden moeder. Het was moeilijk om het verhaal compleet te krijgen maar het kwam erop neer dat ze verkracht was en later kregen we te horen dat ze pas 15 jaar is. Ze had geen geld om naar het ziekenhuis te gaan, dus zou dit nog goed een olifanten-zwangerschap kunnen worden. Dit is natuurlijk een verschrikkelijke situatie die te vaak voorkomt. Krista zetten alles op alles om geld voor haar in te zamelen, zodat ze een keizersnee kon ondergaan. En met geluk belde een sponsor Krista waarna dit meisje de volgende dag naar het ziekenhuis in Mukono kwam. De operatie is goed gegaan, beide zijn gezond en het baby’tje en de moeder mogen morgen ochtend naar huis.