De laatste paar dagen in Mukono. De laatste paar dagen werken. De laatste paar dagen bij Ken en Deanna. En tevens de week van Kerstmis.

Dinsdag kwam Francis, directeur van de blindenschool, langs met de nieuw gekochte typemachine. Hij bedankte mij hartelijk. Stichting Vivant: hij is jullie erg dankbaar dat jullie dit voor de school konden financieren. De kinderen hebben nu voldoende papier voor het komende school jaar.

Woensdag, mijn laatste dag op het ziekenhuis. Eindelijk werd de röntgencassette gebracht. Maar met de kwaliteitstest bleek er iets fout te zijn. De snelheid was aan één zijde langzamer dan de rest van de cassette. Dit zorgde ervoor dat die kant onderbelicht wordt. Dit was onze laatste en enige kans op een vervangende cassette. Ik stelde me op als proefpersoon. We maakte een foto van mijn heupen om te zien wat voor invloed het heeft op patiënten. Ze vonden de foto’s goed genoeg en we namen de cassette dus.

Deze week verbleef ik bij een collegaatje uit the theatre. Van woensdag of donderdag was mijn laatste nacht daar. Donderdag kreeg ik een luxe typisch Afrikaans ontbijt: Chapate, bakbananen en sweetpotato’s. In de middag ging ik met dat collegaatje en Deanna naar Kampala om de laatste kerstinkopen te doen. Klaar met shoppen, vertrokken we naar Acaciamall waar we wat te eten namen… ‘zonder chili’ had ik besteld. Maar mijn mond stond in brand. Ik kon het eten niet opeten zonder een halve ketchupfles er overheen te legen. Zodra een ander collegaatje vanuit het ziekenhuis naar Acaciamall was gekomen vertrokken we met z’n 4^e naar de bioscoop. Starwars it is! (mijn eerste film van StartWars). Toen we terug naar Mukono gingen was het inmiddels al 21u. Het was zo druk op de weg, omdat iedereen naar de familie in de dorpjes ging, dat de matatu besloot een sluiproute te nemen. En we kwamen vast te zitten. Hoe hard we ook reden, hoe lang de aanloop ook was, de wielen kregen geen grip op de weg. Een rij auto’s had ons gevolgd dus we konden niet omdraaien. Naast me zat iemand te bidden dat het goed zou komen en achter me zaten alle mensen te bouncen zodat het de matatu lukte om de helling alsnog op te gaan. Jeej!! Maar omdat we een sluiproute hadden genomen kon de matatu ons niet meer afzetten waar we eigenlijk afgezet moesten worden. We liepen dat stuk dan maar. Na een stuk gelopen te hebben werd er getoeterd. Vrouwen in de auto riepen dat we in moesten stappen. Ze reden uit de file en wachtten tot wij kwamen. Uit nieuwsgierigheid wilden we weten wie het waren. Heel toevallig was het een kennis van Deanna en de moeder en zusjes van het collegaatje waar ik deze week verbleef. Terwijl ze ons via een andere weg thuis afzetten verboden ze ons om via de weg die we aan het lopen waren ooit nog naar huis ge lopen in het donker. “Die is veel te gevaarlijk!!” Hadden wij geluk dat ze ons tegen kwamen, herkenden en een lift naar de voordeur aanboden.

Vrijdag, 1^e kerstdag, begon met een kerst-mis in de kerk. Waar Ken een vers uit de bijbel voorlas en een afscheidswoordje voor me hield. Ik moest naar voren komen waarbij ze mij bedankten voor de gezelligheid en waar iedereen aan God vroeg om mij een veilige reis te bezorgen. In de middag ging ik nog even langs mijn vorige gastgezin. Ze waren alleen vergeten dat ik zou komen. Dus na lunch en een spelletje vertrok ik richting het ziekenhuis. Daar maakte ik gebruik van de Wifi zodat ik met mijn familie thuis kon Skypen. Helaas was de verbinding daar te slecht voor. Maar een WhatsApp-call kon nog wel.

Eenmaal thuis bij Ken en Deanna was hun kerst viering afgelopen. Ze hadden nog wel wat eten voor mij bewaard. Op onze laatste avond samen speelde we voor de laatste keer een spelletje Skip-Bo.

Zaterdag ochtend moest ik dan toch echt afscheid nemen. Het was een dubbel gevoel natuurlijk. Maar we hebben beloofd om in contact te blijven. In de middag kwam ik aan bij Maarten en Willemien in Garuga. Voor tweede kerstdag was er een lekker diner geregeld. Maar niet te veel want het echte kerstdiner wordt bewaard voor zondag (3^e kerstdag ;) )

Zondag bezocht ik de Botanical Garden waar de opnames van de Tarzan film zijn gemaakt. Ik werd daar nog achtervolgd door een onbetrouwbaar persoon (iemand had me voor hem gewaarschuwd maar ik kwam moeilijk van m af). Uiteindelijk was hij me kwijt geraakt in het regenwoud. Een ander iemand bood aan om mij rond te leiden. Hij hoefde er niets voor. Ik twijfelde maar na een korte kennismaking dacht ik dat het geen kwaad kon. Hij heeft me alles in de garden laten zien en kon er ook interessante dingen over vertellen. En het meest fijne, omdat ik niet meer alleen was werd ik ook door niemand meer nagestaard en gevolgd. In de middag vonden de voorbereidingen van het eten plaats. Het maakte dan ook niet zo veel uit dat het regende, onweerde en waaiden. Met het Nederlands eten, de Nederlandse 3^e kerstdag, alleen maar Nederlanders in het huis en het Nederlandse weer zou je bijna zeggen dat ik gewoon in Nederland ben ;).

Urganden Christmas:

Een aantal vroegen zich af hoe kerstmis door Oegandezen gevierd wordt. En of het überhaupt wel gevierd wordt? Ja, het wordt gevierd .Maar niet zo groots als wij gewend zijn. Op de ene lek zie je meer van de kerstsfeer dan op de andere plek. De grote supermarkten, zoals in Kampala, hebben zelfs meer slingers hangen dan in Nederland. En in de shoppingmalls worden door kinderkoren optredens gegeven. Het en der hoor je wat kerstliedjes op de radio’s of in de matatu’s. Veel mensen gaan terug naar the village om kest bij hun familie door te brengen. Kerstavond doen ze niet aan, net als tweede kerstdag. Maar onze 1^e kerstdag, voor hun christmasday, staat in het teken van eten. ’s Avond worden er in hotels en op terrassen feest gevierd en optredens verzorgd. Dit alles wordt door de rijke gevierd. De armere komen bij elkaar en nemen daar genoegen mee.