Machu Pichu

Vrijdag vertrokken we naar Machu Pichu. Met een groep van 17 man, 3 gidsen en 9 “porters” hebben we in 4dagen +/- 45km te voet afgelegd. Porters zijn de mensen die alle kampspullen dragen (tenten, servies, eten) en met een vaart vooruit lopen om het kamp op te zetten (voor lunch en vervolgens weer voor ’s avonds) en af te breken.

De eerste dag was een eitje. Wij werden al speedy consalis genoemd. En we moesten zo vaak, zo lang even pauze houden omdat de porters anders niet genoeg tijd hadden om het kamp op te zetten. De eerste plek waar we overnachtten was bij een lokale familie, in de middle of nowhere. Net toen we aan waren gekomen en de spullen in de tent hadden geplaatst begon het te stormen. Door de bliksem viel de stroom ook steeds uit. Maar met wat kaarslicht werd het Happy Hour (chocomel met popcorn) extra cozy. De nacht was echter koud. Met z’n tweeën sliepen we in een tent, op een flinterdun matje dat volgens mij alleen fijn is omdat je dan niet direct op de kou ligt. Mijn slaapzak was niet voor deze lage temperaturen dus elke nacht heb ik liggen rillen van de kou, ondanks dat ik tig laagjes aan kleren droeg (shirt, vest, windjack, vest, 2 broeken, beenwarmers, sjaal en nog een extra dekentje).

De volgende dag zou de zwaarste dag moeten zijn. Veel stijgen en een grote afstand en dat met veel minder zuurstof. Ik keek er best tegen op maar gelukkig zou ik niet de enige zijn die het er moeilijk mee had. Maar wat bleek, samen met Noud, Jorien en Femke waren we 2 keer zo snel als de rest van de groep. Ja, het was zwaar, Maar als je niet na elke tien stappen stopt wendt ’t en kan je makkelijker door. Waarschijnlijk hielp de omgeving ook wel mee. Het grootste deel liepen we in het regenwoud. Ik kon amper geloven dat het echt zó mooi was!!! Het laatste deel was dalen in een kale droge omgeving… en daar werd ik het meest uitgeput van. Daarna deden niet alleen bij mij, maar bij zo goed als iedereen, de knieën zeer.

De derde dag was een culturele dag. We kwamen langs verschillende ruïnes en we hebben een ritueel van de Inka’s uitgevoerd. Op een speciale plek op de top van een berg kregen we allemaal coka blaadjes waarmee we een of ander gebedje na zeiden en een wens mochten doen. Met die wens in gedachten begroeven we al onze blaadjes als offer aan de berg en eindigde het ritueel met ieder een knuffel te geven. (zo ging het ongeveer in het kort ;) ). Deze dag zouden we verblijven op een plek met schitterend uitzicht…. Helaas was het enige dat we zagen wit.

De vierde en laatste dag moesten we vroeg opstaan. Om 4u, zonder ontbijt, in het pikken donker moesten we de gladde stijlen afdaling maken. De nacht ervoor had ik met moeite nog mijn zaklamp kunnen fixen… Ik dacht dat ie t deed maar dat de baterijen op waren. Eenmaal nieuwe baterijen van iemand kunnen lenen deed ie t nog niet. Er was een schroefje uit gevallen en het moest met een hoop priegel werk weer vast gezet worden. Natuurlijk heb je dan geen miniatuur schroevendraaiertje bij. Maar met de helft van een minuscuul schaartje luktje het!! Alle dagen hadden we schitterend weer gehad. Maar net deze dag was er alleen maar mist en regen. Het was nog altijd mooi om door ‘the cloud forest’ te lopen maar toen we dan eindelijk bij Machu Pichu aankwamen, was er weinig van te zien. Heel even was het zonnig. Maar al gauw kwam het met bakken uit de lucht vallen. We zijn toen in een aguascalientes met de groep gaan eten en kletsen tot onze trein er was.

Het was een super vette ervaring en een schitterende omgeving voor mijn verjaardag. Maar ik ben ook blij dat ik nu in een zacht bed onder 4 dikke dekens kan slapen na een heerlijke douche te hebben gehad.