In de afgelopen weken ben ik door Peru gaan rondreizen. Enkele foto's had ik al op de blog gezet maar ik heb er nog geen verhaal van gemaakt. Dus bij deze komt het verhaal:

Maandag ben ik Jan naar het vliegveld gaan brengen. De week dat hij er was hebben we super veel genoten maar we vonden het ook een perfecte lengte hebben. Niet te lang en ook neit te kort. Het was wel raar om hem uit te zwaaien en zelf te blijven.

De volgende dag ging ik met een tour bus van Cuzco naar Puno. Onderweg kregen we nog vanalles te zien en te horen over het land. In Raqchi bezochten we ruïnes die onaangetast waren gebleven door de Spanjaarden. Vervolgens gingen we naar Andahuaylillas. Dit was het dorpje waar ik ook altijd overstapte wanneer ik naar Quirohuassi ging. En hier kwam ik ook de hond van de boerderij tegen. Zoals ik bij de foto's al vermelden was hij een hele poos weg geweest. Toen hij mij in de bus zag kwam ik naar de bus gelopen om aangehaald te worden, waarnahij bij de deur van de bus bleef staan tot we weg reden. Bij Sicuani kregen we een buffet-lunch. Het was een mooie lokatie met een brede waterval en lama's. Een babylama spuugde een vrouw nog in het gezicht... Daarna hielden we maar wat meer afstand ;) 3 stops later keamen we in Puno aan.

Woensdag ging ik Lake Titicaca op. Daar bezochten we de Floating Islands: bindt voor ong 2m dikte riet samen en je hebt een eiland. Je moet het wel elke 2-5 jaar vernieuwen anders ga je zinken. Alles, maar dan ook echt ALLES was van riet gemaakt. We verbleven de nacht op het Amantani eiland. Daar zagen we nog een schitterende zonsondergang en bergen van Bolivia.

De volgende dag, eenmaal terug op het vaste land, moest ik wachten tot mijn bus vertrok. Samen met Simon klommen we omhoog om heel Puno en het meer te kunnen zien. Super mooi, maar vanaf toen begon ik me een beetje raar te voelen. En in de loop van de avond werd het alleen maar erger. Iets drinken of eten hielp niet. Na een paar uur was het dus danig erg... de symptonen zijn niet goed te beschrijven maar als ik niet beter wist zou je denken dat ik gedrogeerd was. Ik wist wel beter maar ik wist nog altijd niet waarom ik me ineens zo voelde. Hoe dan ook was het tijd om naar het busstation te gaan. Daar kwam ik nog 2 mensen van de tour tegen die me wat medicijnen uit Korea gaven en een vreemde probeerde accupunctuur. Niets hielp, ik zat te shaken alsof ik een junky was en de bus was nog geen minuut vertrokken of ik kotste al. Midden in de nacht kwam ik in Arequipa aan. Ik wilde naar het ziekenhuis gaan maar een kliniek zou beter zijn en de taxichauffeurs waren nu niet echt duidelijk of ze wisten waar dat die zich bevonden en welke open waren. Of te wel, ik ging maar naar mijn couchsurf plek. En toen kwam het 2e probleem. Waarvan ik dacht dat ik moest zijn deed niemand open. Na 2 uur als een zwerver op de grond te hebben gezeten, lijkbleek, koud maar zwetend kwam er bij de buren iemand naar buiten. Puur toeval. Ze bood me aan om me op de bank te laten slapen. De volgende ochtend probeerde ik contact te krijgen met mijn couchsurf host maar ik kreeg geen gehoor. Later bleek dat de host pas over 2 dagen terug zou zijn en dat hij een hostel heeft en dat dat de plek was waar ik die nacht op de bank had gelegen. Ze boden me aan om naar een kliniek te rijden en wanneer ik terug zou zijn kon ik in een berging, die omgebouwd was tot kamer, slapen. Bij de kliniek bleek dat ik een parasiet had opgelopen. Ik kreeg een tasje vol medicatie mee en ik kon gelukkig de Colca Canyon trekking, die ik de volgende dag zou moeten lopen, 1 dagje verzetten.

De Colca Canyon trekking was zwaar maar gezellig. We waren met een groep meide van ongeveer de zelfde leeftijd. De eerste dag moesten we flink veel afdalen, de tweede dag stijgen en vervolgens de gestegen hoogte ook weer naar beneden lopen. De rest van die dag konden we zwemmen in het enige (aangelegde) groene stukje in heel de droge canyon. De derde dag was het zwaarst. 1100m moesten klimmen. Geen enkel stukje liep horizontaal.... Voor 3u moesten we met elke stap klimmen. Dit was tevens de 1e dag dat ik door mijn medicijnen heen was. Mijn benen konden het klimmen nog niet goed aan maar gelukkig had ik een stok waaraan ik me steeds kon optrekken en mijn evenwicht kon hervinden. Hoe dan ook zou ik niet met een muilezel gaan!!

Na Arequipa ging ik naar Nazca. Een saai stadje maar ik moest daar op zijn minst de Nazca Lines bekijken. Dus dat deed ik. In een gammel klein vliegtuigje vlogen we over verschillende oude lijnen die kleine en grote afbeeldingen en symbolen voorstelden. Zeker de moeite waard en daarnaast leuk om zo rond te vliegen... soms bijna verticaal :D

Huacachina, mijn volgende stop, bevond zich midden in de woestijn. Overal waar je keek zag je gigantische zandbergen. Uiteraard werd daar goed gebruik van gemaakt. Met een buggy reden we de heuvels af en werden we door elkaar geschud. Bij verschillende afdalingen stopte we om met een soort snowboard naar beneden te gaan. We moesten op onze buik gaan liggen, face first, handen binnen boord, benen boven de grond en gaan maar. De eerste keer flikkerde ik.... Tuurlijk.... Als enige kon ik het niet goed. hihi Geen idee wat er gebeurden maar halve wegen de afdaling, toen ik al een behoorlijke snelheid had berijkt, ging er iets fout waardoor ik de rest van de helling naar beneden tuimelde, schoof en rolde. De andere helligen ging het goed. Op 1 verloor ik wel mijn bril maar ik bleef op het bord

Na Huacachina ging ik naar Paracas. Daar ging ik met een boot tocht de Pacific Ocean op!! Langs 'de Kandelaar', gigantische families van zeeleeuwen en zelf groepjes pinguins, tot slot het rode strand. Toen ik de volgende dag naar Lima wilde met de bus zeiden ze dat ik de bus vanaf Huacachina had en niet vanuit Paracas. WHUT!! Bamba had het weer eens verkeerd gereserveerd. Maar gelukkig was het geen probleem om vanaf Paracas te gaan. In Lima werd ik door iemand opgehaald die ik in Huacachina had ontmoed. Hij bood aan om mij te hosten in plaats van de couchsurf plek die ik in een ander district had. Prima!!

De laatste dagen in Lima heb ik al slenterend doorgebracht. Langs de kust lopen, chille in de parken (ook het kattenpark), een shopping mall IN een berg bezoeken en door de straten wandelen. ... Ohja en nog een culturele tour door de stad waarbij ik een catacombe hebt bezocht. 3 dagen in Lima waren meer dan genoeg. Ik was blij toen ik eenmaal naar het vliegveld ging. Toen ik naar huis ging!

De vlucht ging super snel. We waren te laat vertrokken maar we zaten in een gunstige luchtstroom waardoor we extra snel konden gaan. Ik had een chille plek. Recht voor het toilet met een nooduitgang ertussen. Of te wel, super veel been ruimten. En dan ook nog geen buurman, dus kon ik dwars gaan zitten. Anderhalf uur voor geplande landing kwam ik aan in Schiphol. Super veel zin had ik om Felix weer te zien. Maar toen was er nog een rondleiding, een extra douane check en een gigantische rij voor de persoonlijke paspoorte check (waarschijnlijk allemaal ivm de terroriste aanval in Brussel). Dus 2u later kwam ik de aankomsthal pas in.

Eindelijk weer thuis. En voorlopig geen reizen meer. Wel werk zoeken. Maar dit was het dus. Hopelijk hebben jullie het interessant gevonden om mijn reis zo te kunnen volgen. Ik vond het in elk geval leuk om erover te kunnen schrijven en jullie op deze manier erover op de hoogte te houden.

Ciao Ciao!!!!