Sommige scholen zijn al begonnen, zo ook die in Querohuasi. Voorheen was het zomer vakantie en voor de kinderen die wilden gaven we engelse les. Nu zouden we in de ochtend assisteren bij de gewone school en in de middag terug komen voor de engelse les. Dit zou wel betekenen dat we de privé-les niet meer konden doen (deze zou Bram dan verzorgen).

Maandag waren we laat terug van de Inka Trail maar de volgende dag moesten we al vroeg op. Dit keer met de taxi naar Andahuaylillas en een tuctuc direct naar de school. Toen we daar aan kwamen (Sarah met tegen zin van hier tot tokio) waren de kinderen aan het nietsen en zaten de docenten in het kantoortje te kletsen. Of te wel: ‘laat het maar aan de vrijwilligers over’. Ik kon de wat ouderen nog een beetje topografie bij leren, maar daar hield het ook bij op. Sarah kon met de jongste niets doen. We hadden ook niets voorbereid. De volgende dag zouden er docenten zijn, was ons beloofd. In de middag het oude engelse klasje….dachten we. De docente die eerst hielp vertikte het om nu nog maar een beetje mee te helpen. Omdat de scholen dus van start zijn gegaan heeft ze haar oude baan weer kunnen beginnen en zijn de kinderen van het dorpje het niet meer waard. Maar dat hield ons niet tegen. Met de paar kinderen die op waren komen dagen klommen we over het afgesloten hek en met de sleutel van het klaslokaal die we hadden opgeëist gingen we binnen zitten. Helaas was de aandacht er niet voor een goede les, dus hielden we ons bezig met ‘Ben ik een banaan’. De 2 kinderen die meededen leerden iets over eerlijkheid (damn die zullen op elke manier vals proberen te spelen) en ik spijkerde mijn Spaans ietsjes bij. Dit was dus eenmalig. De ouders verbieden hun kinderen om erheen te gaan omdat ze ookal naar school gaan en aangezien de voormalige docente geld gaat eisen kunnen de ouders zich dat niet permitteren.

De volgende dag was het hetzelfde liedje met de docenten. En omdat ik me met moeite moest inhouden ben ik op een gegeven moment gewoon de klas uit gestapt. De kinderen gedroegen zich als baby’s en deden er alles aan om maar niet te hoeven werken/leren/luisteren. De docent die bij mij in de klas zou staan zei dat ze nog wat moest afwerken…. Kletsen dus. Ik kon nog wel het fatsoen opbrengen om op een normale toon te zeggen dat ik vertrek en dat ze het de volgende dag kan uitzoeken als ze dan weer niet komt werken. En dat hielp. De volgende dag (donderdag) begon zij de les en toen ik het overnam voor de Engelse les bleef zij in het lokaal wat al voldoende was de kinderen op hun stoel te laten zitten. Dit was tevens mijn laatste dag. Dus zo lang mogelijk les gegeven en daarna alle knuffels in ontvangst nemen. Later op de dag voor de laatste keer privé les (zo jammer dat ik de kinderen van de oude engelse lessen niet meer kan zien om gedag te zeggen), en daarna monopoly spelen en een film kijken.

Vrijdag moest ik al vroeg op want Jan zou om 09:45 op het vliegveld in Cuzco landen. Ruim op tijd kwam ik daar aan. Na dat alle spullen bij het hotel waren gedropt gingen we een paar delen van de stad bekijken: wandelen langs verschillende plaza’s, empanadas eten, kennis maken met mijn gastgezin, langs de markt en vervolgens terug in het hotel uitrusten. Daar kreeg ik een boel verassingen!!! Mijn familie had kaarten en cadeautjes voor mijn verjaardag mee gegeven aan Jan zodat ik deze hartelijk in ontvangst kon nemen en er de rest van mijn reis nog van kan genieten. Van ieder kreeg ik een kaart, van ivo goed uitgezochte make-up, foto’s en van Felix een box vol met lieve berichtjes in een creatieve verpakking. Letterlijk, mijn wangen deden pijn van het glimlachen! Dank jullie wel XXXXX