Peru week 8,9 en 10

In de afgelopen weken ben ik door Peru gaan rondreizen. Enkele foto's had ik al op de blog gezet maar ik heb er nog geen verhaal van gemaakt. Dus bij deze komt het verhaal:

Maandag ben ik Jan naar het vliegveld gaan brengen. De week dat hij er was hebben we super veel genoten maar we vonden het ook een perfecte lengte hebben. Niet te lang en ook neit te kort. Het was wel raar om hem uit te zwaaien en zelf te blijven.

De volgende dag ging ik met een tour bus van Cuzco naar Puno. Onderweg kregen we nog vanalles te zien en te horen over het land. In Raqchi bezochten we ruïnes die onaangetast waren gebleven door de Spanjaarden. Vervolgens gingen we naar Andahuaylillas. Dit was het dorpje waar ik ook altijd overstapte wanneer ik naar Quirohuassi ging. En hier kwam ik ook de hond van de boerderij tegen. Zoals ik bij de foto's al vermelden was hij een hele poos weg geweest. Toen hij mij in de bus zag kwam ik naar de bus gelopen om aangehaald te worden, waarnahij bij de deur van de bus bleef staan tot we weg reden. Bij Sicuani kregen we een buffet-lunch. Het was een mooie lokatie met een brede waterval en lama's. Een babylama spuugde een vrouw nog in het gezicht... Daarna hielden we maar wat meer afstand ;) 3 stops later keamen we in Puno aan.

Woensdag ging ik Lake Titicaca op. Daar bezochten we de Floating Islands: bindt voor ong 2m dikte riet samen en je hebt een eiland. Je moet het wel elke 2-5 jaar vernieuwen anders ga je zinken. Alles, maar dan ook echt ALLES was van riet gemaakt. We verbleven de nacht op het Amantani eiland. Daar zagen we nog een schitterende zonsondergang en bergen van Bolivia.

De volgende dag, eenmaal terug op het vaste land, moest ik wachten tot mijn bus vertrok. Samen met Simon klommen we omhoog om heel Puno en het meer te kunnen zien. Super mooi, maar vanaf toen begon ik me een beetje raar te voelen. En in de loop van de avond werd het alleen maar erger. Iets drinken of eten hielp niet. Na een paar uur was het dus danig erg... de symptonen zijn niet goed te beschrijven maar als ik niet beter wist zou je denken dat ik gedrogeerd was. Ik wist wel beter maar ik wist nog altijd niet waarom ik me ineens zo voelde. Hoe dan ook was het tijd om naar het busstation te gaan. Daar kwam ik nog 2 mensen van de tour tegen die me wat medicijnen uit Korea gaven en een vreemde probeerde accupunctuur. Niets hielp, ik zat te shaken alsof ik een junky was en de bus was nog geen minuut vertrokken of ik kotste al. Midden in de nacht kwam ik in Arequipa aan. Ik wilde naar het ziekenhuis gaan maar een kliniek zou beter zijn en de taxichauffeurs waren nu niet echt duidelijk of ze wisten waar dat die zich bevonden en welke open waren. Of te wel, ik ging maar naar mijn couchsurf plek. En toen kwam het 2e probleem. Waarvan ik dacht dat ik moest zijn deed niemand open. Na 2 uur als een zwerver op de grond te hebben gezeten, lijkbleek, koud maar zwetend kwam er bij de buren iemand naar buiten. Puur toeval. Ze bood me aan om me op de bank te laten slapen. De volgende ochtend probeerde ik contact te krijgen met mijn couchsurf host maar ik kreeg geen gehoor. Later bleek dat de host pas over 2 dagen terug zou zijn en dat hij een hostel heeft en dat dat de plek was waar ik die nacht op de bank had gelegen. Ze boden me aan om naar een kliniek te rijden en wanneer ik terug zou zijn kon ik in een berging, die omgebouwd was tot kamer, slapen. Bij de kliniek bleek dat ik een parasiet had opgelopen. Ik kreeg een tasje vol medicatie mee en ik kon gelukkig de Colca Canyon trekking, die ik de volgende dag zou moeten lopen, 1 dagje verzetten.

De Colca Canyon trekking was zwaar maar gezellig. We waren met een groep meide van ongeveer de zelfde leeftijd. De eerste dag moesten we flink veel afdalen, de tweede dag stijgen en vervolgens de gestegen hoogte ook weer naar beneden lopen. De rest van die dag konden we zwemmen in het enige (aangelegde) groene stukje in heel de droge canyon. De derde dag was het zwaarst. 1100m moesten klimmen. Geen enkel stukje liep horizontaal.... Voor 3u moesten we met elke stap klimmen. Dit was tevens de 1e dag dat ik door mijn medicijnen heen was. Mijn benen konden het klimmen nog niet goed aan maar gelukkig had ik een stok waaraan ik me steeds kon optrekken en mijn evenwicht kon hervinden. Hoe dan ook zou ik niet met een muilezel gaan!!

Na Arequipa ging ik naar Nazca. Een saai stadje maar ik moest daar op zijn minst de Nazca Lines bekijken. Dus dat deed ik. In een gammel klein vliegtuigje vlogen we over verschillende oude lijnen die kleine en grote afbeeldingen en symbolen voorstelden. Zeker de moeite waard en daarnaast leuk om zo rond te vliegen... soms bijna verticaal :D

Huacachina, mijn volgende stop, bevond zich midden in de woestijn. Overal waar je keek zag je gigantische zandbergen. Uiteraard werd daar goed gebruik van gemaakt. Met een buggy reden we de heuvels af en werden we door elkaar geschud. Bij verschillende afdalingen stopte we om met een soort snowboard naar beneden te gaan. We moesten op onze buik gaan liggen, face first, handen binnen boord, benen boven de grond en gaan maar. De eerste keer flikkerde ik.... Tuurlijk.... Als enige kon ik het niet goed. hihi Geen idee wat er gebeurden maar halve wegen de afdaling, toen ik al een behoorlijke snelheid had berijkt, ging er iets fout waardoor ik de rest van de helling naar beneden tuimelde, schoof en rolde. De andere helligen ging het goed. Op 1 verloor ik wel mijn bril maar ik bleef op het bord

Na Huacachina ging ik naar Paracas. Daar ging ik met een boot tocht de Pacific Ocean op!! Langs 'de Kandelaar', gigantische families van zeeleeuwen en zelf groepjes pinguins, tot slot het rode strand. Toen ik de volgende dag naar Lima wilde met de bus zeiden ze dat ik de bus vanaf Huacachina had en niet vanuit Paracas. WHUT!! Bamba had het weer eens verkeerd gereserveerd. Maar gelukkig was het geen probleem om vanaf Paracas te gaan. In Lima werd ik door iemand opgehaald die ik in Huacachina had ontmoed. Hij bood aan om mij te hosten in plaats van de couchsurf plek die ik in een ander district had. Prima!!

De laatste dagen in Lima heb ik al slenterend doorgebracht. Langs de kust lopen, chille in de parken (ook het kattenpark), een shopping mall IN een berg bezoeken en door de straten wandelen. ... Ohja en nog een culturele tour door de stad waarbij ik een catacombe hebt bezocht. 3 dagen in Lima waren meer dan genoeg. Ik was blij toen ik eenmaal naar het vliegveld ging. Toen ik naar huis ging!

De vlucht ging super snel. We waren te laat vertrokken maar we zaten in een gunstige luchtstroom waardoor we extra snel konden gaan. Ik had een chille plek. Recht voor het toilet met een nooduitgang ertussen. Of te wel, super veel been ruimten. En dan ook nog geen buurman, dus kon ik dwars gaan zitten. Anderhalf uur voor geplande landing kwam ik aan in Schiphol. Super veel zin had ik om Felix weer te zien. Maar toen was er nog een rondleiding, een extra douane check en een gigantische rij voor de persoonlijke paspoorte check (waarschijnlijk allemaal ivm de terroriste aanval in Brussel). Dus 2u later kwam ik de aankomsthal pas in.

Eindelijk weer thuis. En voorlopig geen reizen meer. Wel werk zoeken. Maar dit was het dus. Hopelijk hebben jullie het interessant gevonden om mijn reis zo te kunnen volgen. Ik vond het in elk geval leuk om erover te kunnen schrijven en jullie op deze manier erover op de hoogte te houden.

Ciao Ciao!!!!

Peru week 7

Deze week was Jan gekomen. Afgelopen vrijdag had ik hem opgehaald vanaf het vliegveld. Zoals in mijn vorige blog geschreven staat was het erg leuk dat hij helemaal naar dit andere continent reist om mij op te zoeken en samen een week hier door te kunnen brengen. Daarbij bracht hij mijn verjaardag wensen en cadeaus mee waardoor de hele familie mij verraste!!

Zaterdag:
Dit was mijn laatste dagje bij het gastgezin. Ik had mijn wekker gezet zodat ik op tijd op stond, gelijk mijn spullen pakte, een laatste ontbijtje kreeg en dan gelijk door te gaan richting Jan. Vanaf deze dag verblijf ik in het zelfde hotel als Jan: Novotel. Zodra ik had ingecheckt en mijn spullen had gedropt vertrokken we samen naar het cacaomuseum. Gisteren hadden we een reservering gemaakt voor de workshop. De ruim 2,5u durende workshop was erg leuk en interessant. We leerden niet alleen chocolade maken, maar we leerde ook hoe dat ze dat vroeger deden… en hoe dat smaakte. Nooit gedacht dat chocolade smerig kon zijn, zo erg dat ik alle samples naar Jan doorschoof ;). Als laatste onderdeel van de workshop mochten we zelf chocolade versieren. Ik koos een lolly vormpje en jan de bloempjes. We hadden keuzen uit verschillende spices, noten en snoepgoed. In de foto’s zie je hoe ze geworden zijn ;).

Gedurende de rest van de dag hielden we het rustig. Ik werd ook steeds misselijker en de hoofdpijn werd steeds erger. Dus de middag waren we vooral in het hotel te vinden. Spullen uitpakken en settelen in de kamer, eindelijk met goed bereik kunnen whats-app-bellen, Jan het kaartspel Cambio leren en vervolgens moeten slapen omdat ik me zo beroerd voelen. Gelukkig werd het wat beter na het avond eten.

Zondag:
Zo belabberd als ik me de vorige dag voelde, zo werd ik ook wakker. Ruim 1u ontspannen in een heet bad deed me goed maar weer zakte de pijn pas na het ontbijt. Ver genoeg om toch iets te kunnen ondernemen. We gingen naar de kathedraal waar een mis bezig was. Het was groot, mooi en imponerend. Ik nam Jan mee naar de toeristische ‘shopping-malls’ (dus veel hokjes met kraampjes op een klein overdekt gebied) en vervolgens naar de westerse shopping-mall. Omdat de hoogte nog veel energie vraagt van Jan deden we het in de middag weer rustig aan. En dit was maar goed ook want hij had zijn energie nodig voor de avond. Ik bracht hem naar een bar dit redelijk hoog op de berg lag. Veel stijlen straatjes en vele treden, maar dan ook een super mooi uitzicht over de stad. Gelukkig dat Jan van te voren niet wist hoe de weg ernaartoe zou zijn, dan was hij niet mee gegaan. Maar hij had zichzelf verbaasd, want het was hem gelukt en dat had hij nooit gedacht te kunnen doen.

Maandag:
We hadden een FreeWalkingTour geboekt. Dit houd in dat we met een groep van 15-20man door een gids werden mee genomen naar verschillende plekjes in de stad en zo dingen over de geschiedenis geleerd kregen en kennis maakte met een paar toeristische plekjes. En aan het einde gaf je wat je het waard vond. We begonnen met een tour in het Coffee Museo, daarna de geschiedenis die schuilt achter “Plaza de las Armas”, dat betekend: Place to Cry. Ook kregen we een lesje over de Inca-architectuur en over Alpaca’s: het verschil tussen alpaca’s en lama’s, verschillende soorten alpaca’s en hoe een baby eruit ziet, gevolgd door een ‘fotoshoot’ met deze fotogenieke beesten. We kregen nog wat info over een archeologisch gedeelte dat pas 15jaar geleden ontdekt was en we sloten de tour af met een les in het maken van Civiche.

Inmiddels voelde ik me ook iets beter en zag ik af van het idee langs het ziekenhuis te gaan. Ik ben de afgelopen dagen af gebleven van vlees of eten dat niet goed schoongemaakt/klaargemaakt kon zijn.

Dinsdag:
Bij het ontbijt kwam Jan aan zetten met Cote d’Or Chocoladepasta. Speciaal uit Nederland meegenomen om mij te kunnen verwennen. Na het ontbijt vertrokken we naar de Tempel van de Zon. De gids die we namen kon helaas niet heel goed Engels, maar dat in combinatie met mijn gebrekkig Spaans kwamen we er over het algemeen wel uit en wisten we ongeveer wat ze te vertellen had. Het blijft me verbazen hoe mooi en hoe doordacht ze de dingen konden bouwen, berekenen en hoe de op die manier hun leven indeelden. Des te tragischer dat de Spanjaarden dat allemaal vernield hebben.

Aan het eind van de middag hadden we een tour naar het Planetarium. Althans…. zoiets dachten we. We zouden opgehaald worden op een plein maar er was niemand, ook geen andere toeristen. Gelukkig was er een vrouw die Engels sprak en het hotel voor ons belden (het hotel had de boeking voor ons gemaakt). Wat bleek nou, de tijd was verkeerd doorgevegen/opgeschreven/onthouden of zo iets. Dus gebruikte we de tijd die we nog moesten wachten om te eten (dit zouden we anders daarna doen). We gingen ergens zitten en konden onze pizza zelf samenstellen, het werd dan vervolgend voor onze neus klaar gemaakt en in de over gestopt die in dezelfde ruimte stond als de tafeltjes. We hadden genoeg tijd dachten we, maar op zijn Peruviaans gaat alles op een traag tempo dus zouden we de pizza’s pas krijgen als we alweer moesten gaan. Maar toen ik aangaf wanneer we weg moesten schoten de pepers in de kok zijn reed en ging hij als een speertrein alles klaar maken. Het ‘beleg’ dat op de helft van mijn pizza zat (paprika, ananas en ham) legde ik op de andere helft en had zo een dubbel-belegde halve pizza net binnen te tijd weg weten te werken.

De tour naar het planetarium was super!! Het was een klein familie bedrijfje dat op een huiselijke manier ons van informatie voorzag. Eerst hoe de Inca’s de zon en de sterren gebruikten om een besef van tijd te hebben, hoe sterren gebruikt werden om richting te kunnen geven maar ook hoe aan de hand van de sterren vele voorspellingen gedaan konden worden. Niet alleen hoe het weer er morgen uit zou zien, maar ook over een half jaar en hoe de oogst zou zijn, wanneer het het moment van planten of oogsten was. Onvoorstelbaar veel konden zijn lezen uit de sterrenhemel. Vervolgens kregen we een lesje in het sterrenstelsel. We leerde wat sterren herkennen en namen van sterrenbeelden. Tot slot gingen we met een telescoop de sterren bekijken. We zagen de 7 gezusters, de tweeling, Jupiter en de maan. Jupiter stond een paar dagen geleden blijkbaar het dichtst bij de aarden als mogelijk. De volgende keer dat dit weer gebeurd zijn we makkelijk 10jaar verder. Ook konden we een storm zien die er op Jupiter gaande was.

Woensdag:
Sacret-Valei! Er was een hoop onduidelijkheid over het schema en er werd een boel overhoop gegooid. De uiteindelijke planning:
- in Pisac de markt aflopen
- in Urumbamba lunchen in een super mooie tuin
- in Ollantaytambo de mooiste ruïnes bezoeken die ik tot nu toe gezien heb, incl de Tempel van het Water
- in Morray de terassen bekijken
- in Maras de Zoutmijnen van een afstand bewonderen
- in [naam vergeten] leren hoe met van wol tot kleed komt

Donderdag:
Op naar Wayquis!! Vandaag bracht ik Jan mee naar de plek waar ik mijn vrijwilligerswerk gedaan heb. Allereerst gingen we naar het schooltje waar ik gelijk gevraagd werd of ik Engelse les wilde geven. Natuurlijk! Daarna door naar wayquis waar ze speciaal voor ons mijn lievelingseten gemaakt hadden (of in elk geval het lekkerste van wat er op hun menu stond). Gezellig kletsen en alles laten zien wat er te zien valt. Eenmaal terug in Cuzco zijn we nog even naar een plek gegaan waar een kantoor van Bamba Experience zat om nu eens eindelijk duidelijkheid te krijgen over hoe mijn reizen en volgende week uit gaat zien. En eindelijk kreeg ik fatsoenlijk antwoord en was het me duidelijk. Damn dat koste veel moeite. We sloten de dag af met de speciale hamburgers van de straat ;)

Peru week 6

Sommige scholen zijn al begonnen, zo ook die in Querohuasi. Voorheen was het zomer vakantie en voor de kinderen die wilden gaven we engelse les. Nu zouden we in de ochtend assisteren bij de gewone school en in de middag terug komen voor de engelse les. Dit zou wel betekenen dat we de privé-les niet meer konden doen (deze zou Bram dan verzorgen).

Maandag waren we laat terug van de Inka Trail maar de volgende dag moesten we al vroeg op. Dit keer met de taxi naar Andahuaylillas en een tuctuc direct naar de school. Toen we daar aan kwamen (Sarah met tegen zin van hier tot tokio) waren de kinderen aan het nietsen en zaten de docenten in het kantoortje te kletsen. Of te wel: ‘laat het maar aan de vrijwilligers over’. Ik kon de wat ouderen nog een beetje topografie bij leren, maar daar hield het ook bij op. Sarah kon met de jongste niets doen. We hadden ook niets voorbereid. De volgende dag zouden er docenten zijn, was ons beloofd. In de middag het oude engelse klasje….dachten we. De docente die eerst hielp vertikte het om nu nog maar een beetje mee te helpen. Omdat de scholen dus van start zijn gegaan heeft ze haar oude baan weer kunnen beginnen en zijn de kinderen van het dorpje het niet meer waard. Maar dat hield ons niet tegen. Met de paar kinderen die op waren komen dagen klommen we over het afgesloten hek en met de sleutel van het klaslokaal die we hadden opgeëist gingen we binnen zitten. Helaas was de aandacht er niet voor een goede les, dus hielden we ons bezig met ‘Ben ik een banaan’. De 2 kinderen die meededen leerden iets over eerlijkheid (damn die zullen op elke manier vals proberen te spelen) en ik spijkerde mijn Spaans ietsjes bij. Dit was dus eenmalig. De ouders verbieden hun kinderen om erheen te gaan omdat ze ookal naar school gaan en aangezien de voormalige docente geld gaat eisen kunnen de ouders zich dat niet permitteren.

De volgende dag was het hetzelfde liedje met de docenten. En omdat ik me met moeite moest inhouden ben ik op een gegeven moment gewoon de klas uit gestapt. De kinderen gedroegen zich als baby’s en deden er alles aan om maar niet te hoeven werken/leren/luisteren. De docent die bij mij in de klas zou staan zei dat ze nog wat moest afwerken…. Kletsen dus. Ik kon nog wel het fatsoen opbrengen om op een normale toon te zeggen dat ik vertrek en dat ze het de volgende dag kan uitzoeken als ze dan weer niet komt werken. En dat hielp. De volgende dag (donderdag) begon zij de les en toen ik het overnam voor de Engelse les bleef zij in het lokaal wat al voldoende was de kinderen op hun stoel te laten zitten. Dit was tevens mijn laatste dag. Dus zo lang mogelijk les gegeven en daarna alle knuffels in ontvangst nemen. Later op de dag voor de laatste keer privé les (zo jammer dat ik de kinderen van de oude engelse lessen niet meer kan zien om gedag te zeggen), en daarna monopoly spelen en een film kijken.

Vrijdag moest ik al vroeg op want Jan zou om 09:45 op het vliegveld in Cuzco landen. Ruim op tijd kwam ik daar aan. Na dat alle spullen bij het hotel waren gedropt gingen we een paar delen van de stad bekijken: wandelen langs verschillende plaza’s, empanadas eten, kennis maken met mijn gastgezin, langs de markt en vervolgens terug in het hotel uitrusten. Daar kreeg ik een boel verassingen!!! Mijn familie had kaarten en cadeautjes voor mijn verjaardag mee gegeven aan Jan zodat ik deze hartelijk in ontvangst kon nemen en er de rest van mijn reis nog van kan genieten. Van ieder kreeg ik een kaart, van ivo goed uitgezochte make-up, foto’s en van Felix een box vol met lieve berichtjes in een creatieve verpakking. Letterlijk, mijn wangen deden pijn van het glimlachen! Dank jullie wel XXXXX

Peru Weekend 5 Machu Pichu

Machu Pichu

Vrijdag vertrokken we naar Machu Pichu. Met een groep van 17 man, 3 gidsen en 9 “porters” hebben we in 4dagen +/- 45km te voet afgelegd. Porters zijn de mensen die alle kampspullen dragen (tenten, servies, eten) en met een vaart vooruit lopen om het kamp op te zetten (voor lunch en vervolgens weer voor ’s avonds) en af te breken.

De eerste dag was een eitje. Wij werden al speedy consalis genoemd. En we moesten zo vaak, zo lang even pauze houden omdat de porters anders niet genoeg tijd hadden om het kamp op te zetten. De eerste plek waar we overnachtten was bij een lokale familie, in de middle of nowhere. Net toen we aan waren gekomen en de spullen in de tent hadden geplaatst begon het te stormen. Door de bliksem viel de stroom ook steeds uit. Maar met wat kaarslicht werd het Happy Hour (chocomel met popcorn) extra cozy. De nacht was echter koud. Met z’n tweeën sliepen we in een tent, op een flinterdun matje dat volgens mij alleen fijn is omdat je dan niet direct op de kou ligt. Mijn slaapzak was niet voor deze lage temperaturen dus elke nacht heb ik liggen rillen van de kou, ondanks dat ik tig laagjes aan kleren droeg (shirt, vest, windjack, vest, 2 broeken, beenwarmers, sjaal en nog een extra dekentje).

De volgende dag zou de zwaarste dag moeten zijn. Veel stijgen en een grote afstand en dat met veel minder zuurstof. Ik keek er best tegen op maar gelukkig zou ik niet de enige zijn die het er moeilijk mee had. Maar wat bleek, samen met Noud, Jorien en Femke waren we 2 keer zo snel als de rest van de groep. Ja, het was zwaar, Maar als je niet na elke tien stappen stopt wendt ’t en kan je makkelijker door. Waarschijnlijk hielp de omgeving ook wel mee. Het grootste deel liepen we in het regenwoud. Ik kon amper geloven dat het echt zó mooi was!!! Het laatste deel was dalen in een kale droge omgeving… en daar werd ik het meest uitgeput van. Daarna deden niet alleen bij mij, maar bij zo goed als iedereen, de knieën zeer.

De derde dag was een culturele dag. We kwamen langs verschillende ruïnes en we hebben een ritueel van de Inka’s uitgevoerd. Op een speciale plek op de top van een berg kregen we allemaal coka blaadjes waarmee we een of ander gebedje na zeiden en een wens mochten doen. Met die wens in gedachten begroeven we al onze blaadjes als offer aan de berg en eindigde het ritueel met ieder een knuffel te geven. (zo ging het ongeveer in het kort ;) ). Deze dag zouden we verblijven op een plek met schitterend uitzicht…. Helaas was het enige dat we zagen wit.

De vierde en laatste dag moesten we vroeg opstaan. Om 4u, zonder ontbijt, in het pikken donker moesten we de gladde stijlen afdaling maken. De nacht ervoor had ik met moeite nog mijn zaklamp kunnen fixen… Ik dacht dat ie t deed maar dat de baterijen op waren. Eenmaal nieuwe baterijen van iemand kunnen lenen deed ie t nog niet. Er was een schroefje uit gevallen en het moest met een hoop priegel werk weer vast gezet worden. Natuurlijk heb je dan geen miniatuur schroevendraaiertje bij. Maar met de helft van een minuscuul schaartje luktje het!! Alle dagen hadden we schitterend weer gehad. Maar net deze dag was er alleen maar mist en regen. Het was nog altijd mooi om door ‘the cloud forest’ te lopen maar toen we dan eindelijk bij Machu Pichu aankwamen, was er weinig van te zien. Heel even was het zonnig. Maar al gauw kwam het met bakken uit de lucht vallen. We zijn toen in een aguascalientes met de groep gaan eten en kletsen tot onze trein er was.

Het was een super vette ervaring en een schitterende omgeving voor mijn verjaardag. Maar ik ben ook blij dat ik nu in een zacht bed onder 4 dikke dekens kan slapen na een heerlijke douche te hebben gehad.

Peru week 5

Een lekker lui weekend. Zaterdag in de stad rondhanger waar voor de zoveelste keer op rij een parade was….Geen idee wat de rede hiervan is, carnaval is nu toch echt voorbij?! Zondag met de zoon en neven van mn spaanse docent de dag doorgebracht in de bergen. Dit keer geen grote en zware wandeling. Maar gewoon relaxen. Ik ben zelfs in een bergstroom/riviertje gegaan en met een beetje support van de guys durfde ik zelfs in de ‘natuurlijke-pool’ en héél even onder een klein watervalletje. We namen een andere weg terug welke langs de bergstroom ging. Dit was echt schitterend. Je moet je voorstellen: die kleine namaak watertjes die je in een vijver in een tuin kan plaatsen… Maar dan de hele stroom lang, groter en van nature, inclusief ‘pools’, water vallen en een soort van glijbaantjes, met een groene en rijke begroeiing!! Verder zagen we nog mooie vervallen bouwwerken, weilandjes en een ouderwets aangelegde waterstructuur (ik heb geen idee wat t officiële woord is dus ik hoop dat jullie me begrijpen). Van een afstand konden we Cuzco zien liggen, met een gigantische wolk door o.a. auto’s erboven. Onderweg waren we nog even 2 van de groep kwijt, of wij 2^e waren verkeerd gelopen… t is maar hoe je het wilt bekijken. Maar na zoeken alsof we in Blues Clues zaten spotte we een rood shirt. We waren niet helemaal op dezelfde route maar ongeveer ging deze wel in dezelfde richting ;). Toen we het natuurgebied verlieten en in schemering weer de bewoonde wereld in kwamen zagen we door de ingang van saqsaywan liepen… Waar je normaal voor moet betalen hebben wij via de achterdeur betreden. Hihi, handig joh, met lokale mensen op pad gaan. Snel naar huis en lekker in bed liggen. De volgende dag (maandag) een beetje lui dagje gehad en pas halve wegen de middag naar Wayquis. De school heeft namelijk vakantie. Dachten we. Maar blijkbaar moesten we (zonder docent) de kinderen wel les geven. Maar niet echt les, want het is vakantie. Dus doe maar spelletjes. En ook al hebben ze daar geen zin in, je kan ze niet dwingen. En natuurlijk komt er bijna niemand opdagen. De laatste dag (donderdag) waren er maar liefst 6 kinderen, waarvan we met 1 de hele tijd Galgje met Engelse woorden hebben gespeeld en we de rest eigenlijk niet zagen. ’T Leek meer op babysitten. Maargoed. Serje wilde graag galgje doen en leerde zo toch nog de dagen van de week, en in het begin van de week toen er 10 kinderen waren leerden meer dan de helft een paar fruit soorten.

De ‘privé’-les ging wel gewoon door. En deze ging gewoon goed. Memory vinden ze geweldig. Helaas is het verschil in niveau te groot om iedereen de juiste aandacht te geven. In de laatste toets over ‘I am working’ en ‘he is sleeping’ etc. had de een 0 fout en de ander 0 goed…. Maar dan heeft de een ook alle tijd om te leren en de ander (die minimaal 5jaar jonger is) moet heel de dag, behalve dat ene uurtje les, zijn ouders mee helpen op het land. We hebben ze deze week in elk geval wel verwend met pannenkoek en pizza.

Mijn Spaanse docent was weer niet op komen dagen tot op donderdag na. Maar toen kwam ze voor andere zaken. We hebben toen wel ff gepraat over dat het dus niet verlopen is zoals het zou moeten. Maar kwamen tot de conclusie dat ik geen tijd heb om de overige lessen nog in te halen. Dus ik heb maarliefst 18u les gehad. En eigenlijk, kan ik best veel verstaan (in Jip-en-Janneke taal dan).

Tussen de babysit/lessen door zijn Sarah en ik nog naar Urcos gegaan. Gewoon nieuwschierig naar wat daar te zien was. Hier worden meerstal de boodschappen voor ons eten gehaald en dus gingen we daar ff rond neuzen. Verder, zoals je al hebt gelezen, hadden we deze week pannenkoeken en pizza. Sarah is een bezigbijtje en heeft voor Noud zijn laatste week op het project (en eerste week) pannenkoeken gemaakt en uitgezocht hoe de steenoven werkt. Die hebben we gebruikt om zelf pizza en (krenten)brood in te bakken. Het proces was leuk en ging nog een aantal keren bijna fout. Maar het was heerlijk (het brood in elk geval, de andere dingen heb ik niet op).

Donderdag vertrokken we al naar Cuzco. Morgen begint namelijk de Inca Trail. Met alle vrijwilligers: Jorien (ze is terug gekomen van haar rondreis om dit met ons samen te doen), Flore, Noud, Femke, Sarah en ik gaan we 4 dagen lopen naar Machu Pichu. Ben benieuwd hoe het wordt. Het was wel nog even spannend of we wel met z’n alle konden gaan. Jorien was ziek toen ik arriveerde. Ze had een parasiet en bacterie opgelopen. Maar zij was al een tijdje terug genezen. Maar een week geleden werd Femke behoorlijk ziek. Meerdere parasieten en bacteriën. Gelukkig is ze sinds gisteren net iets aan de betere hand. En Sarah werd ziek direct toen ze hier in Cuzco aankwam. Maar door de antibiotica springt ze weer levendig op en neer. Noud was maar 1 dagje ziek en ik heb, zoals gebruikelijk, alleen last van hoofdpijn en een lage conditie. Gaat vast leuk worden ;)

Peru week 4

Zaterdag kwam een nieuwe vrijwilligster, Sarah uit België. Ondanks haar lange busreis uit Arequipa had ze wel zin om mee te gaan naar Moray (een deel van de Heilige Valei). Dus samen op pad. Echter was het plan om vanaf de busstop in Maras naar Moray te lopen… Dit bleek te ver te zijn dus moesten we een taxi nemen. En in plaats van 15sol wilde hij in eens 50sol krijgen. We kregen geregeld dat hij ons op ons wachtten en terug bracht voor 40sol. Beter dat dan problemen.

Zondag ging ik met een neef van mijn Spaanse docent en zijn broer in de bergen wandelen. Blijkbaar een van de hoogste berg van cuzco. In plaats van een rustige wandeling werd het een hike van 6u naar de top (+/-4500m) en 3u naar beneden. De weg omhoog was zwaar! Niet gedacht dat ik het zou halen, maar met voldoende rust en voorzichtig lopen langs de stijlen wegen… die er eigenlijk niet waren was het gelukt. Eenmaal aan de top en ready for lunch kwam de storm recht op ons af. Dus daar zaten we, op de top van een berg (ver boven de bomengrens) met een gigantisch ijzeren kruis recht achter ons, met bliksem die op ons af kwam. Snel pakte we onze spullen en rende we als het waren naar beneden. Safe en moe kwamen we weer thuis aan. Eer dat ik thuis was was het al erg laat en tijd om mijn benen wat rust te gunnen.

Maandag nam ik Sarah mee naar Wayquis. We moesten al vroeg op want om 9u begon de Engelse les die wij moesten geven. De hele week waren Sarah en ik alleen op Wayquis en het ging prima. We namen de tijd om alles schoon te maken en aangezien mijn spaanse docent niet kwam opdagen was er ook genoeg tijd om series te kijken. Donderdag was de laatste les voordat de kinderen vakantie hadden. Met z’n alle maakte we een wandeling. Het was zo leuk om de kinderen te zien spelen in de rivier en ze daarna Wayquis te laten zien.

Vrijdag op tijd weer terug naar Cusco en een tussenstop bij het ziekenhuis. Ik heb al een paar weken last van jeukende bultjes en aangezien de muggen op deze hoogte niet steken konden het geen muggenbulten zijn. Op het ziekenhuis van het ene plekje naar de andere gestuurd en dan uiteindelijk bij de dermatoloog geëindigd. Ik kreeg 3 medicijnen voorgeschreven en het was een puzzel om te begrijpen hoeveel en wanneer ik van wat moest nemen en/of smeren. Vervolgens hadden de apotheken het derde medicijn niet dus daarvoor moet ik nog wat beter zoeken. Later op de dag ging ik samen met Sarah langs Plaza Real… dat helaas langer duurde dan verwacht. Een bezoekje dat hooguit een uurtje hoefde te duren, nam 6u in beslag. Thuis nog even snel opladen om diezelfde avond nog Salsa te gaan dansen.

Peru week 3

Vorige week zaterdag waren Mercedes, Jorien en ik naar het dorpje Pisac gegaan. Onderweg hierheen bleken de wegen wat gevaarlijk te zijn in verband met vallende stenen. Gelukkig werd de weg pas afgesloten doen wij daar al voorbij waren en was de weg weer open toen we terug wilden. Pisac bleek een klein Hippie-dorpje te zijn. Een leuke grote buiten markt en mooie terrasjes. Terwijl Mercedes en Jorien zich waagde aan de delicatesse cavia deed ik mijn best mijn walging ervan in te houden zodat zij hun etenslust niet verloren. Maar toen eentje de hersens proefde en bijna het oog had gegeten lieten ze de rest toch maar liever staan. De volgende stop: dakterras! Met super mooi uitzicht genoten we van onze lunch. Pisac staat bekend om een bepaalde drug genaamd: Ayahuasca. Dit kan men in de vorm van een drankje nemen waardoor je gaat hallucineren en je antwoorden zou moeten krijgen op de ‘levensvragen’ die je hebt. Echter is deze drug gevaarlijk als je trauma’s zou hebben gehad omdat je dan niet meer uit je ‘trance’ komt. Deze drug wordt alleen in groepsverband met een verantwoordelijke gedaan (echter moet deze ook de drugs nemen om met jou op één lijn te zitten). Ik heb het niet gedaan. Maar ik vond het wel interessant.

Vorig weekend was de verjaardag van een van de vrijwilligsters en dat moest dus gevierd worden! We gingen eerst een borreltje doen (non-alcoholic for me) bij een super mooie bar. Het had 3 geheel glazen wanden waardoor je schitterend uitzicht had over heel de stad (helaas geen foto van). Toevallig was er deze avond live muziek en natuurlijk kregen we die zo ver om Happy Birthday in het Spaans te zingen. Ook was er een promo-team aanwezig die ons wilde gebruiken voor promotiefilmpjes op FB. Een beetje lachen, dansen, kletsen en shotjes. Leuk joh, zo nep. We deden ook niet echt mee maar ze wilde ons hoe dan ook toch filmen. Daarna gingen we maar naar een club om te dansen. We gingen helemaal los maar de mannen om ons heen ook. Een die niet meer wist waar dat hij was en zijn creditcards en bankpasjes aan ons gaf, amper kon blijven staan vroeg aan mij of hij heel ver weg was. “Jep, maar maakt niet uit joh. Nog een drankje?”. En genoeg andere ogen die ons in de gate hielden. Maar gelukkig niet zo erg als in Uganda waar je werd betast als je ook maar één beweging met je heupen durfde te maken. Of te wel, het was een geslaagd avondje.

Valentijnsdag!!!! Normaal doe ik daar niet veel mee maar in het teken van Valentijnsdag hebben Felix en ik op het zelfde moment, de zelfde film gekeken (geen romantische maar overal kan je romantiek in vinden) terwijl we via Whats-app onze comments over de film gaven. Dus we waren zo dichtbij elkaar als kon. Oh en de straat honden toonden ook hun liefde tegenover mij. Terwijl ik lekker aan ’t joggen was kwam er ineens een hond al grommende naar mij toe. Maar stopte toen ik hem voorbij rende. Prima, dacht ik. Tot hij snel mij achterna kwam blafte en gromde en uiteindelijk ook uithaalde. Maar door een kleine gil die uit mijn mond ontsnapte schrok de hond en kon ik een voorsprong nemen waardoor hij het opgaf me nog achterna te gaan.

Maandag: mijn eerste dag op de muziekschool waar ik dansles geef. 1 groep was te jong om een goede choreo te kunnen aanleren maar met het aan elkaar plakken van warming-up pasjes kwamen we een heel eind. De tweede groep was iets ouder en kon ik wel wat meer aanleren. Echter had ik niets ingestudeerd dus moest ik teplekken snel wat verzinnen…. En dat is nu niet echt mijn sterkste punt. Al ging het gelukkig wel goed. Eén meisje bleef maar zeggen: “uno mas” ,“solamente”. Hihi. Mijn plannen wijzigde enigszins aangezien de Spaanse docent niet mee naar Querohuasi kan. Dus ik moest mijn tijd in Cusco nog even opvullen om een laat lesje hier te hebben en vervolgens, na voor het eerst alleen gereisd te hebben en voor het eerst met de bus te gaan, in het pikken donker aan te komen op Wayquis waar gelukkig nog iemand was die de deur voor me kon openen.

De rest van de dagen in Querohuasi ben ik op het project van de school geweest. We hebben ze tandenborstels gegeven en gaan nu standaard, voor de lessen beginnen, met zijn alle buiten tanden poetsen. Hopelijk dat, wanneer ze de tanden wisselen, het gebit er beter uit zal zien. Vele hebben nu zwarte restjes tand in hun tandvlees zitten of hebben hun tanden door de slechte conditie ervan al verloren. Tja, tandenborstels en tandenpasta kost inderdaad ook weer iets…. Maar gezonden tanden zijn wel belangrijk laat staan handig.

Deze week vertrokken we donderdag avond al naar Cusco. Alle vrijwilligers zijn ’t weekend op een koffiebonen tour…. En ja, daar had ik nu niet zo’n zin in. Maar om nu alleen in Wayquis te overnachten voelde ik ook niet zo veel voor. Dit kwam wel goed uit want we hadden de hele week al geen water uit de fles en als we het hier koken zit het door de hoogte niet op 100graden…dus dood het niet alle bacterien. Met die reden heb ik dus iets te weinig gedronken afgelopen week waardoor ik wat zwakjes en duizelig was.

Anyway, vrijdag ben ik de dag al goed begonnen met het afgaan van culturele plekjes: Museo de Sitio del Qoricancha, Museo de arte Popular, Plaza cusipata, Plaza San Francisco, Chocolat museo (lees: chocolade winkeltje), Museo Historico regional, Museo municipal de arte contemporaneo,Monumento Pachacuteq. En bij alle gratis intree omdat een van de vrijwilligsters een Boleto Turistico del Cusco had gekocht, deze dingen nog niet had gezien en de verloop datum zondag is. Onder weg ben ik op de Plaza’s en langs de route nog wat winkeltjes langs gegaan waarbij een hond mij weer heel lekker eruit vond zien. Overal in de markt volgde die mij en bleef in mijn schoen bijten. Dan pakje het baasje de hond weer op maar zodra ze hem weer neerzetten kwam die op me afgerend. En eerlijk waar, mijn schoenen zijn behoorlijk ranzig door al het modder en wat nog meer je op een boerderij kan vinden.

Peru week 2

Er is weer voldoende gebeurd de afgelopen week om over te schrijven. Te beginnen met het weekend.

Het was heerlijk om even in de stad te zijn en helemaal fijn om internet te hebben. Ik leerde de vrijwilligers en mijn gastgezin kennen en bezocht leuke plekjes in de stad (zoals de markt). Het huis waar ik in verblijf is aardig groot. Altijd plek om even rustig te zitten maar ook altijd genoeg mensen om mee samen te zijn.

Zaterdag waren we met alle vrijwilligers (van Vrijwillig Wereldwijd in Cuzco) en de oprichter en coördinator van de projecten gaan uiteten, gevolgd door een leuk avondje stappen. Het was best gezellig om met alle mensen die hier bezig zijn rond de tafel te zitten en elkaar te leren kennen.

De volgende dag was de opening van Carnaval. We hadden ons al voorbereid met spuitbussen en waterpistolen. De opening wordt hier gevierd met een optocht van dans in traditionele kleding die eindigt in het centrum. Daar zijn allemensen bewapend met water en schuim om elkaar aan te vallen. Jongens mogen alleen de meiden nat gooien of met schuim onderspuiten en meiden alleen de jongens. …Herinnerde ik me pas op het einde. Het plein was een groot festijn. Super veel mensen die elkaar achterna rennen. Kinderen en volwassenen die helemaal opgaan in het spel en geen mogelijkheid tot schutting. Maar toen we naar huis wilden gaan konden we geen taxi zo ver krijgen ons naar huis te brengen. We waren veel te nat. En alsof we niet nat genoeg waren begon het met stortregenen. Van wege de drukte was er zo goed als geen plek om te schuilen dus liepen we maar richting huis terwijl we nog een aantal pogingen deden een taxi te krijgen. Uiteindelijk konden we met de bus mee. Helaas waren we al helemaal doordrenkt. Maar we hadden thuis alle tijd om weer op te drogen en op te warmen. Heel de familie van het gastgezin kwam op bezoek voor de lunch. In verband met carnaval werd dat groots aangepakt. Alle soorten vlees, alle soorten aardappelen, verschillende groenten en een soep om alles in te dompelen, gevolgd door bier met cola. ’s Avonds gingen we nog op stap. Eerst salsa lessen volgen en daarna met gekleurd poeder naar iedereen in de stad gooien. Althans, dat was het plan. Bij de salsa les waren we bijna de enige dus gingen we naar een andere kroeg. Daar werd ons verteld dat het feest met het gekleurde poeder pas laat in de nacht begint. Des ondanks was het stappen erg gezellig. Een crazy Japanner die alles awesome vond en een smoorverliefde Peruaan met mislukte liefdesverklaringen, maakte ons drieën de hele avond aan het lachen. Gekker, maar gezelliger kon bijna niet. Maar op een gegeven moment gingen we toch een kijkje buiten nemen, want we waren er tenslotte voor het kleurrijke feest. Maar er was nog steeds niets. Het zou kunnen dat dit de week erna, als afsluiting, wordt gedaan. Dus het volgende weekend een nieuwe poging.

Maandag ging ik met Nout (NL vrijwilliger) en Bram naar een muziekschool om te zien wat we daar konden doen. Conclusie: ik kan er dansles geven!! Alleen waren we het nog niet eens over de dagen. Het zou erop neer komen dat ik 2 keer op en neer moet reizen van k’erhuassi naar Cuzco… en daar heb ik nou niet zo veel zin in. Dan ben ik in plaats van 2, 4 dagen in de week kwijt aan reizen. En kan ik 3 in plaats van 2 dagen uit mijn neus lopen vreten. Maar Bram heeft later met hen gekeken naar mogelijke oplossingen. Hoogst waarschijnlijk kan ik op vrijdag avonden lessen gaan geven. En dan zou ik toch al in Cuzco zijn! Jeej.

Ook waren we die dag nog naar verschillende ziekenhuizen gegaan om te kijken of ik in de weekenden dan op de radiologische afdeling kan werken. Maar in verband met vakantie kon niemand ons helpen en was er ook geen werk op de afdeling. (Bram is nog steeds bezig met het zoeken van een plekje maar ik verwacht dat dat niet gaat lukken).

Dinsdag nam ik een kijkje op een project in k’erhuassi. Daar is een school met kleine kinderen waar de vrijwilligers van VWW engelse les geven. Ik kon er helaas maar even kijken omdat mijn Spaanse docent op mij zat te wachten maar de volgende dag had ik alle tijd om mee te draaien. Voortaan zal ik dus 3 dagen in de week Engelse les gaan geven.

Donderdag vierden ze op het schooltje niet alleen carnaval, maar ook de verjaardag van een van de vrijwilligsters. Het was super leuk. Alle kinderen speelden met water en volgens traditie werd er een versierde boom geplant waarna deze vervolgens werd omgehakt door iedereen die rondom de boom danste. Nadat we gezamenlijk hadden gegeten en de verjaardagstaart in de vrijwilligsters gezicht was gegooid, ging iedereen weer los met het natgooien van elkaar. De rest van de dag heb ik (naast mijn spaanse les) relaxed series en films zitten kijken en kaartspellen gespeeld.

Vrijdag maakte Bram, Jorien en ik een ‘ochtendwandeling’. Er zouden in de buurt archeologische resten moeten liggen. Nadat we eindelijk, met een omweg, bij de plek waren aangekomen, waren we al gauw uit gekeken. Het was mooi, maar stelde niet veel voor. Dus we liepen wat verder, en wat hoger. En uiteindelijk gingen we van het pad af. Tussen de begroeiing, over de cactussen, op losliggende stenen liepen we naar de top van een berg. We kwamen botrestanten tegen en hadden schitterend uitzicht. Maar toen moesten we nog naar beneden. Uiteraard niet via de zelfde weg die we gekomen waren, dat zou saai zijn maar kon ook nog wel eens erg lastig worden. Dus via de andere kant van de berg daalde we af. De hond durfde niet meer. Hij was al een keer bijna gevallen. Maar inmiddels konden wij niet meer terug naar boven. Op een gegeven moment leek het erop dat er ook geen mogelijke doorgang meer was naar beneden. Het was zo dichtbegroeid en de rosten lagen steeds verder van elkaar vandaan. Maar, overal is wel een weg blijkt maar weer. Eenmaal weer beneden aan de berg was het een rustige wandeling naar huis. Echter, toen Jorien en ik alleen door de maïsvelden naar huis liepen verdwaalde we. “Ongeveer die richting, daar moeten we denk ik heen”. Dus al slingerend tussen het maïs vonden we Wayquis. De wandeling had zo lang geduurd dat we pas na 17u in Cuzco waren. Ik was kapot moe, maar had nog net genoeg energie om het ‘Westerse winkelcentrum’ te bezoeken.

Soooo, that was my week. De dagen gaan snel en ik moet zeggen, ik heb de smaak te pakken. Er komen steeds meer ideeën te boven die ik nog zou willen ondernemen. Hier reizen, daar werken en dat land nog bezoeken, die cultuur leren. ;)