Er is weer voldoende gebeurd de afgelopen week om over te schrijven. Te beginnen met het weekend.

Het was heerlijk om even in de stad te zijn en helemaal fijn om internet te hebben. Ik leerde de vrijwilligers en mijn gastgezin kennen en bezocht leuke plekjes in de stad (zoals de markt). Het huis waar ik in verblijf is aardig groot. Altijd plek om even rustig te zitten maar ook altijd genoeg mensen om mee samen te zijn.

Zaterdag waren we met alle vrijwilligers (van Vrijwillig Wereldwijd in Cuzco) en de oprichter en coördinator van de projecten gaan uiteten, gevolgd door een leuk avondje stappen. Het was best gezellig om met alle mensen die hier bezig zijn rond de tafel te zitten en elkaar te leren kennen.

De volgende dag was de opening van Carnaval. We hadden ons al voorbereid met spuitbussen en waterpistolen. De opening wordt hier gevierd met een optocht van dans in traditionele kleding die eindigt in het centrum. Daar zijn allemensen bewapend met water en schuim om elkaar aan te vallen. Jongens mogen alleen de meiden nat gooien of met schuim onderspuiten en meiden alleen de jongens. …Herinnerde ik me pas op het einde. Het plein was een groot festijn. Super veel mensen die elkaar achterna rennen. Kinderen en volwassenen die helemaal opgaan in het spel en geen mogelijkheid tot schutting. Maar toen we naar huis wilden gaan konden we geen taxi zo ver krijgen ons naar huis te brengen. We waren veel te nat. En alsof we niet nat genoeg waren begon het met stortregenen. Van wege de drukte was er zo goed als geen plek om te schuilen dus liepen we maar richting huis terwijl we nog een aantal pogingen deden een taxi te krijgen. Uiteindelijk konden we met de bus mee. Helaas waren we al helemaal doordrenkt. Maar we hadden thuis alle tijd om weer op te drogen en op te warmen. Heel de familie van het gastgezin kwam op bezoek voor de lunch. In verband met carnaval werd dat groots aangepakt. Alle soorten vlees, alle soorten aardappelen, verschillende groenten en een soep om alles in te dompelen, gevolgd door bier met cola. ’s Avonds gingen we nog op stap. Eerst salsa lessen volgen en daarna met gekleurd poeder naar iedereen in de stad gooien. Althans, dat was het plan. Bij de salsa les waren we bijna de enige dus gingen we naar een andere kroeg. Daar werd ons verteld dat het feest met het gekleurde poeder pas laat in de nacht begint. Des ondanks was het stappen erg gezellig. Een crazy Japanner die alles awesome vond en een smoorverliefde Peruaan met mislukte liefdesverklaringen, maakte ons drieën de hele avond aan het lachen. Gekker, maar gezelliger kon bijna niet. Maar op een gegeven moment gingen we toch een kijkje buiten nemen, want we waren er tenslotte voor het kleurrijke feest. Maar er was nog steeds niets. Het zou kunnen dat dit de week erna, als afsluiting, wordt gedaan. Dus het volgende weekend een nieuwe poging.

Maandag ging ik met Nout (NL vrijwilliger) en Bram naar een muziekschool om te zien wat we daar konden doen. Conclusie: ik kan er dansles geven!! Alleen waren we het nog niet eens over de dagen. Het zou erop neer komen dat ik 2 keer op en neer moet reizen van k’erhuassi naar Cuzco… en daar heb ik nou niet zo veel zin in. Dan ben ik in plaats van 2, 4 dagen in de week kwijt aan reizen. En kan ik 3 in plaats van 2 dagen uit mijn neus lopen vreten. Maar Bram heeft later met hen gekeken naar mogelijke oplossingen. Hoogst waarschijnlijk kan ik op vrijdag avonden lessen gaan geven. En dan zou ik toch al in Cuzco zijn! Jeej.

Ook waren we die dag nog naar verschillende ziekenhuizen gegaan om te kijken of ik in de weekenden dan op de radiologische afdeling kan werken. Maar in verband met vakantie kon niemand ons helpen en was er ook geen werk op de afdeling. (Bram is nog steeds bezig met het zoeken van een plekje maar ik verwacht dat dat niet gaat lukken).

Dinsdag nam ik een kijkje op een project in k’erhuassi. Daar is een school met kleine kinderen waar de vrijwilligers van VWW engelse les geven. Ik kon er helaas maar even kijken omdat mijn Spaanse docent op mij zat te wachten maar de volgende dag had ik alle tijd om mee te draaien. Voortaan zal ik dus 3 dagen in de week Engelse les gaan geven.

Donderdag vierden ze op het schooltje niet alleen carnaval, maar ook de verjaardag van een van de vrijwilligsters. Het was super leuk. Alle kinderen speelden met water en volgens traditie werd er een versierde boom geplant waarna deze vervolgens werd omgehakt door iedereen die rondom de boom danste. Nadat we gezamenlijk hadden gegeten en de verjaardagstaart in de vrijwilligsters gezicht was gegooid, ging iedereen weer los met het natgooien van elkaar. De rest van de dag heb ik (naast mijn spaanse les) relaxed series en films zitten kijken en kaartspellen gespeeld.

Vrijdag maakte Bram, Jorien en ik een ‘ochtendwandeling’. Er zouden in de buurt archeologische resten moeten liggen. Nadat we eindelijk, met een omweg, bij de plek waren aangekomen, waren we al gauw uit gekeken. Het was mooi, maar stelde niet veel voor. Dus we liepen wat verder, en wat hoger. En uiteindelijk gingen we van het pad af. Tussen de begroeiing, over de cactussen, op losliggende stenen liepen we naar de top van een berg. We kwamen botrestanten tegen en hadden schitterend uitzicht. Maar toen moesten we nog naar beneden. Uiteraard niet via de zelfde weg die we gekomen waren, dat zou saai zijn maar kon ook nog wel eens erg lastig worden. Dus via de andere kant van de berg daalde we af. De hond durfde niet meer. Hij was al een keer bijna gevallen. Maar inmiddels konden wij niet meer terug naar boven. Op een gegeven moment leek het erop dat er ook geen mogelijke doorgang meer was naar beneden. Het was zo dichtbegroeid en de rosten lagen steeds verder van elkaar vandaan. Maar, overal is wel een weg blijkt maar weer. Eenmaal weer beneden aan de berg was het een rustige wandeling naar huis. Echter, toen Jorien en ik alleen door de maïsvelden naar huis liepen verdwaalde we. “Ongeveer die richting, daar moeten we denk ik heen”. Dus al slingerend tussen het maïs vonden we Wayquis. De wandeling had zo lang geduurd dat we pas na 17u in Cuzco waren. Ik was kapot moe, maar had nog net genoeg energie om het ‘Westerse winkelcentrum’ te bezoeken.

Soooo, that was my week. De dagen gaan snel en ik moet zeggen, ik heb de smaak te pakken. Er komen steeds meer ideeën te boven die ik nog zou willen ondernemen. Hier reizen, daar werken en dat land nog bezoeken, die cultuur leren. ;)