Het afgelopen weekend begon ik op het ziekenhuis. Ik had in de ochtend toch niets te doen dus kon ik mijzelf maar beter nuttig maken. In de middag zou ik eigenlijk gaan zwemmen maar Krista kon niet meer komen. Krista wist wel dat een vrijwilligster toevallig die dag in Mukono was en misschien wel zin had om mee naar Collins te gaan. Dus halve wegen de middag ontmoette ik Ingrid bij het Collins hotel. Helaas wat het zwembad gesloten maar we konden nog wel gaan sporten. Ze hadden een kleine ruimte vol staan met apparaten. En we hadden de ruimte helemaal voor ons zelf. Dus in 2 uur hebben we cardio gedaan, een beetje krachttraining en veel geklets. Op het laatst kwamen er nog 2 mannen die stoer wilde doen en aandacht vroegen. Terwijl ik in gesprek was met Ingrid stond er een van de mannen achter me mij te roepen en aan te tikken. Toen ik zei dat ik in gesprek was en dat ie maar moest wachten, maar hij door ging met mij aan te tikken zei ik dat ie mij niet aan te raken heeft. Helaas had hij daardoor nog meer interesse in mij. Maar toen ik hem duidelijk kon maken dat ik toch echt zijn nummer niet zou bellen omdat ik niets van hem hoef te hebben gaf ie op en vertrok hij ook gelijk de fitnesszaal. Iemand van mij als tip gegeven dat ik gewoon een ring om moest doen. Dan zou ik minden vaak lastig gevallen worden door de mannen.

Eenmaal klaar met sporten vertrok ik naar het ziekenhuis, waar Ken en Deanna mij op kwamen halen. Via een interessante weg reden we naar hun huis. We kwamen langs een bakstenen brander (dat is een van de makkelijkste manieren om geld te verdienen. Je hebt klei, water en stro nodig en je kan al bakstenen maken). Ze lieten mij grafstenen zien (wanneer je komt te overleiden ga je niet naar een begraafplaats, je wordt in je eigen tuin begraven. Geen tuin... succes). In de avond heeft Deanna me geleerd om guacamole te maken en hebben we met zijn drieen Skip-Bo gespeeld. Super leuk spel!

Midden in de nacht werd ik wakken omdat ik zo onwijs nodig moet plassen. En terwijl ik normaal zorg dat ik ’s avond zo weinig mogelijk drink en zo laat mogelijk naar de wc ga zodat ik relatief kan uitslapen en de volgende ochtend mijn plas kan ophouden tot dat de malaria muggen uit het wc-hokje zijn, kon ik nu gewoon midden in de nacht zonder me te hoeven om kleden, gewoon binnen in huis, met licht en zonder beesten of afgesloten deuren naar de wc. Na een goede nachtrust in een bed zonder gat in het matras, werd ik verwend met een heerlijk warme douche en zelfgemaakte American Pancackes.

Het was Allerheiligendag en toevallig brachten Ken en Deanna me mee naar hun lokale kerkje. Het was super om zo’n dienst meet e maken. Bij binnekomst wordt er voor je gebeden en wordt je hartelijk verwelomt. De dienst wordt geopend met gezang en gestrommel. Dan komt eerst een introductie/welkomswoord gevolgd door gezang. Dan wordt er uit de bijbel gelezen, gezongen, gebeden en kunnen mensen ook nog hun woordje komen doen. Een van de mensen wilde mij naar voren halen om mij nogmaals te verwelkomen. En terwijl andere hun gebed wilde komen doen gingen Deanna en ik samen met een zangeres van het koor en alle kinderen naar buiten om te zingen en te praten.

Deanna en ik verlieten de dienst zodat we redelijk optijd in Kampala aan zouden komen. Toen Nabirah (een collegatje uit het ziekenhuis) ook was aangekomen op de afgesproken plek vertrokken we, via de markt en door de sfeervolle Pioneers Mall, naar de Craft Market: African village. Dit was een pleintje met veel kleine souvenir winkeltjes waar ze overal hetzelfde verkopen. Erg gezellig. We hingen daar ruim een uur rond en we verlieten de Craft Market met een souvenir. Deanna een cadeautje voor de verjaardag van haar man die ze bijna vergeten was en ik met een dunne, los zittende broek me een leuk afrikaanse opdruk. Nooit gedacht dat ik een drollevanger aan zou schaffen maar die dag was het zo warm dat ik kapot ging in mijn eigen broek. Ik heb me ook terplekken om gekleed terwijl de verkoopster en Deanna me af probeerde te schermen.

Onze volgende stop was het National Museum of Uganda. Ze hadden er fossielen, oude muziekinstrumenten, kledij van vroeger, deopbouw van de industie, prijzen van olympische spelen, een fotogallerei en verschillende soorte hutten.

Terug bij het taxipark ging Nabirah naar huis en snuffelde Deanna en ik nog even rond in de Mega Supermarkt. Daar verkochten ze alles, in vele soorten en maken ...behalve fruit. Merken als: “not tonight honey”, “Silly Willy” e.d. kwamen we tegen. Onderweg naar huis zagen we nog restaurant tegen dat “I feel like chicken tonight” heet, groene sinaasappels, rijen met bananentrossen en de verwachte trafficjam. We raakte aan de praat me een aardige Oegandeze jongen maar toen die mijn nummer vroeg zei ik dat hij me heel aardig leek maar dat ik hem niet ken, dus nee. Hij begreep het maar een andere jongen in de Matatu niet. Zodra die de kans kreeg leunde die tegen mij aan, bemoeide die zich met de gesprekken tussen Deanna en mij en bleef ie mijn naam vragen. Gelukkig smackte mijn wapperende haren hem in het gezicht ;). In Mukono aangekomen nam ik afscheid van Deanna en liep ik, in middels in het donker, naar huis.

Het was een onwijs leuk weekend. Het ging snel voorbij maar ik heb zoveel kunnen doen dat het ook als meer dan 2 dagen voelt. Ik ben in elk geval wil opgeladen voor de komende week.