De eerste week:

Ik zit al weer een paar dagen in Afrika dus het wordt tijd om mijn blog bij te werken.

Te beginnen bij mijn vertrek afgelopen maandag. Damn dat was moeilijk!
De dag zat vol geregel:
- mijn telefoon niet te gebruiken is in Afrika en die van mamma geblokkeerd was
- ik was helemaal vergeten mijn bankpas op wereldpinnen te zetten
- en ik moest nog laatste bezoekjes plegen

Ik werd gelukkig goed geholpen door mijn familie en heb ook fijn afscheid van ze kunnen nemen. Het afscheid met Felix was alleen wel wat lastiger. Hij moest al vroeg naar school en daarna naar zijn werk. Ik zette hem af bij de bushalte toen de bus al kwam aanrijden dus ja, dat ging snel. Maar toen ik naar Schiphol werd gebracht gingen we nog even langs Felix zijn werk.
We arriveerde vroeg bij het vliegveld dus had ik nog even de tijd om samen met Jan te wachten. Maar dan was het toch echt tijd om door de douane te gaan. Terwijl ik aan het wachten was om in het vliegtuig te kunnen stappen bekeek ik de foto’s die op mamma’s telefoon stonden en de berichtjes die ik haar ooit verstuurd had. Die afleiding was zo groot dat ik niet gehoord had dat ik allang in het vliegtuig kon stappen. Dus met de laatste groep ging ik in de boeing 777. 10 stoelen op 1 rij, elke stoel had een TV met films, series, muziek, spelletjes en vliegtuig info zoals camera’s. De overstap op Dubai verliep snel. …In tegendeel tot de aankomst in Entebbe, Oeganda. Ik heb ruim een uur in de rij gestaan voor het krijgen van een visum. En toen ik het vliegveld verliet moest ik nog goed zoeken naar mijn Pick-up van Travel4Change. De rit van Entebbe naar Mukono duurde 2uur en jammer genoeg heb ik niet veel van de rit meegekregen. In plaats van een beetje sightseeing heb ik vooral geslapen.

Aankomst
Toen ik bij mijn gastgezin arriveerde dropte ik mijn spullen in mijn kamer en ging ik gelijk mee de markt op om wat fruit te halen. De markt was enorm groot (zie foto). Door alle indrukken kreeg ik het een beetje benauwd. 3 maanden duurt wel erg lang, ga ik dat ooit volhouden?

In de avond werd ik ook verrast door de kakkerlakken die rondom het toilet krioelde. En ja, ik weet het, ik ben een echt meisje daarin. Maar ik wist dat ik dit zou tegen komen. Het waren groten (c.a. 8-10 cm zonder de sprieten en poten) en veel (20-30) ze liepen overal: vloer, muur, op de wc, uit het gat in de grond. De eerste avond had John (mijn ‘gids’ van het gastgezin) ze weggejaagd en vanaf dat moment besloot heb ik alleen nog maar het gat gebruikt i.p.v. de wc. De tweede avond was het een stuk erger. We joegen ze weg met een speciale spray. Maar ze kwamen en dan echt met 30^e uit het gat naar boven gekropen. Ook John zei zoiets nog nooit gezien te hebben. Voor die avond kreeg ik een emmer om in te plassen ;). Als je het mij vraagt vind ik dat een prima oplossing voor alle komende avonden!!!

En nu even over het vrijwilligerswerk.
Alles zou geregeld zijn maar dat was dus niet. Woensdag moest ik langs de bisschop (het ziekenhuis is van hem) om toestemming te vragen. Hij ging daarna in overleg met Dokter Dixon (hoofd van het ziekenhuis). Het enige wat ze mij toen konden vertellen was om donderdag langs te komen op het ziekenhuis voor een kennismakingsgesprek. Dus donderdag zat ik op Dixon zijn kantoor om alles door te spreken… Ook wanneer ik kon beginnen!! Gelukkig. Vrijdag kan ik gelijk van start gaan. Ik heb er ook een rondleiding gekregen. De röntgenkamer zit samen met de echokamer in het “theater”. Hier worden operaties uitgevoerd. Mijn werkplek heeft 2 enorm grote voordelen:
- een normale wc
- een computer die ik mag gebruiken om e-mails mee te versturen!! Of te wel, ik zit nu achter de computer dit bericht te plaatsen.

Inmiddels ben ik al iets gewend aan het huis en het gastgezin waar ik blijf. Om me aan de dresscode van Mukono te houden heb ik ook al 2 rokken moeten kopen. Geen bloot boven de knieën en het liefst ook bedekte schouders…Tja, mijn kledingkast bestaat uit lange, warme, spijkerbroeken, of hotpants. Dus qua kleding kan ik me nu beter vertonen. Ook zal ik een deze dagen wat activiteiten gaan plannen. Ik wil graag naar het victoria meer, National park en redelijk in de buurt moet een waterval zijn. Dus samen met de bezigheden van het ziekenhuis weet ik mijn tijd wel te vullen.
Nog wel een punt waar ik nog niet aan gewend ben zijn de muggen. Ondanks mijn Malarone, muskietennet en antimuggenspray durf ik nog steeds niet met mijn raam open te slapen en dood ik elke mug die ik in mijn kamer zie. Voorzichtig zijn kan geen kwaad, ik heb al een paar steken opgelopen…maar hopelijk neemt de angst voor malaria wel wat meer af.

Thuisfront
En hoe is het met mijn familie en vrienden?!? Zijn er nog dingen gebeurd of leuke verhalen te vertellen? Ik denk elke dag aan jullie, en het regenachtige weer ;). Ik ben benieuwd hoe de herfst er bij jullie nu uitziet!!